บัญชาชีวิต

พออาจารย์สมโชติขับรถผ่านหน้าสวนดอก ตรงอนุสาวรีย์สมเด็จพระราชบิดา

" ... ตุงนี้ผมก็เคยมานอนครับ ... "

คือว่าเวลาตรวจรักษาคนไข้ก็ชอบถามว่าญาติ ๆ เขามาพักเฝ้ากันตรงไหน

" ... ตรงไหนก็ได้จ้าคุณหมอ ... ที่อนุสาวรีย์ตรงหน้าตึกก็ด้วย ... "

จนวันหนึ่ง ด้วยอยากลองว่าญาติ ๆ เขาอยู่กันอย่างไร

ก็เลยมาลองนอนอย่างเขาดู " ... ฮู้ยยยยย ... "

รู้แต่ว่าถ้าทำได้ ต้องรีบรักษาให้ดี ๆ เพื่อเขาจะได้หายและรีบกลับบ้านกันครับ

อีกเรื่องครับ ตอนปี ๖ ผมกำลังขับรถพาน้อง ๆ ไปกินข้าว

ก็เพื่อนของอธิการบดีคนนี้แหละครับ

พอผ่านห้องฉุกเฉิน ได้ยินเสียงปืนดังปังลั่นสนั่น มีคนวิ่งวุ่น

ผมจอดรถลงไปดูคนถูกยิง แล้วรีบเอารถเปลมาเอาเขาขึ้น คนเปลงี้ยังงง ๆ

แล้วเข้าไปมะรุมมะตุ้มช่วยชีวิตกันในห้องฉุกเฉินอยู่พักใหญ่

งานนั้น ถึงขั้นเปิดหน้าอกเพื่อช่วยกู้ชีวิต

แต่พบว่าลูกกระสุนตัดขั้วหัวใจพอดีเส้นเลือดแดงใหญ่ ยื้อไม่อยู่ครับ

เสร็จแล้วจึงได้พาน้อง ๆ ไปกินข้าวกันต่อ แบบว่า น้อง ๆ ตกใจกันไม่น้อย

ส่วนที่บ้านกิ่งแก้วที่อาจารย์พาผ่านไป ก็เป็นสถานที่พวกเราพาเพื่อน ๆ

ไปเลี้ยงเด็กกำพร้ากันเสมอ ๆ ครับ

๑๙ มีนา ๖๖ ๒๓๓๓ น.

บ้านท่าวัง สะพานควาย กทม.