ที่ #สถานีทานพอ แต่เหมือนว่าไม่เคยพอ #พลามพ้น
AtThanPhoStation
(20250420_3 บัญชาชีวิต)
พ่อครับ แม่ครับ น้าพาครับ แรกวาที่ไปขึ้น #เขาศูนย์ กับโกหว่า
เต้ยไปแวะแค่ #สถานีรถไฟทานพอ มากันครับ
จำได้ว่าพ่อไปซื้อสวนยางใหญ่ไว้แปลงนึง ตรงเนินเขาไม่ไกลจากสถานี
แต่พอพ่อตาย แม่เห็นว่ายากจะไปดูแลได้ ก็เลยขายเสีย
อันที่จริงตรงนั้นอาจจะต่อเนื่องจากเขาศูนย์และน่าจะมีแร่ด้วยก็เป็นได้
น่าจะเป็นเหตุนี้ที่พ่อไปซื้อไว้ก็ได้ ... ไหมครับ ? ... ไม่รู้จะถามใครได้
ทั้งหมดนี้ เกิดแบบฉับพลัน จากคุณ ธงชัย ลิขิตพรสวรรค์
ลงมาทำสารคดีชีวิตโกหว่า โดยเต้ยก็ต้อนรับตามธรรมดา
คือเลี้ยงข้าวตามประสานคนคอน
ตอนลงจากเขาศูนย์ นัดว่าจิไปกิน #หมี่เกี๊ยวจันดี
แต่คลาดกันเพราะพวกเต้ยมัวไปหาน้าประยงค์ที่ไม้เรียง
ตอนที่เข้าไปกิน เจ้าร้านบอกว่าโกหว่าเพิ่งอิ่มออกไปก่อนแล้ว
มาหวันเย็น พี่เขาไปปลาย #แหลมหลุมพุก แล้วบอกว่าอยากกิน #ข้าวต้มกวงฮั้วเมืองนคร เจ้าเก่า
ก็เลยเลี้ยงส่งอีกมื้อ เพื่อให้แน่ใจว่ากลับแล้วแน่
แต่แลอาการ ไม่เข้ากันกับชื่อ #ทานพอ เลยครับ
ยังสงสัยว่าใครไปแปลงชื่อจาก #พานพอ เป็น #ทานพอ
มึเห็นใคร ๆ ก็ทานกันไม่พอ
แถมทุกวันนี้ กินกันเติบ ขนาดกินบ้านกินเมือง กินตึกกินโต๊ะจนมั่วแหม็ดแล้วครับ
ระดับนายกมาเลย์มาเยือน ยังยั่วนายกในการเยือนไทยเลยว่า
#อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ ... !!! #หน้าเนื้อใจเสือเชื่อไม่ได้ ... !!!
หรือว่าย้ายสถานีทานพอนี้ไปอยู่ที่ทำเนียบหรือกระทรวงไหนได้ม่ายนิครับ ?
นี้ครับ ที่ อาจารย์ เจตส์ ตรังเค บอกมา ...
คิดถึงน้ายงค์อยู่เหมือนกัน
เมื่อเวทีประชุมภูมิปัญญาชาวบ้านยังชุกชุม พบกันบ่อย
ครั้งที่ได้รางวัลแมคไซไซ ผมเขียนกลอนสดุดีน้ายงค์ลงมติชน สุดสัปดาห์ ด้วย
นอกจากชื่อเขาฤๅษีสม, เขาฤๅษีศูนย์แล้ว
น้ายงค์ยังเล่าเรื่องไม้หลุมพอใหญ่พลวกล้มต้นพาดขวางลำคลอง
คนสองฟากคลอง เดินข้ามไปมาหากัน กลายเป็นสะพาน
ได้ชื่อว่าสะพานหลุมพอ, พานหลุมพอ, พานพอ
และมีคนมาตั้งบ้านเรือนอาศัยถาวรบริเวณสองข้างคลอง
ทำสวนยางพาราแปลงน้อยใหญ่เกิดเป็นชุมชนบ้านพานพอขึ้นมา
ต่อมาเมื่อการรถไฟพาดไม้หมอน วางรางเหล็กผ่านบ้านพานพอ
มีสถานีรถไฟแวะรับส่งคนและยางแผ่นรวมทั้งสินค้าอื่น ๆ กันคึกคัก
การรถไฟเขียนชื่อสถานีเป็นทานพอ พลามพ้น ฯ
๒๐ เมษา ๖๘ ๑๐๑๐ น.
บ้านบวรรัตน์ ท่าวัง เมืองนคร
https://www.facebook.com/photo/?fbid=1786215475606900&set=pcb.1786224312272683