บัญชาชีวิต

กินน้ำข้าวมาแต่อ้อนแต่ออก จนพอกินข้าวได้ ก็กินมาจนถึงวันนี้

แถมตอนเด็ก ๆ ก็ชอบไปกระโดดเล่นบนกองข้าวในโรงสี

ทั้งที่ปากนคร ปากพนัง และตรงที่ทุกวันนี้เป็นโรงหนังร้าง หน้าสถานีรถไฟ

ผมฝันว่าสักวัน จะได้ลงนา ...

จนเกิดเหตุ ๑๔ ตุลา ที่เพลงคนกับควาย กับเปิบข้าว และเพื่อมวลชนกระหึ่มหัว

ครั้นติดแพทย์เชียงใหม่ พี่ ๆ พาไปรับน้อง ด้วยการช่วยพี่น้องชาวนาภาคเหนือ

ฮกกล้า ดำนา แล้วก็เก็บเกี่ยวข้าว มาฟัดฟาดอย่างต่อเนื่อง ที่นาสันป่าตอง

ยาวเรื่อยมายันลำพูน จอมทอง

แล้วตัวเองก็พาน้อง ๆ ไปย่ะกันไม่เลิกที่บ่อหลวง นาฟ่อน

เลยออบหลวงไปทางอมก๋อยโน่น

ครั้นกลับมาเมืองนคร ขอตามเกลอใหม่ไปเก็บเกี่ยวที่นาปากพนัง ตรงริมคลองสุขุม

จนเมื่อ ๒๐ ปีก่อน ตอนศิษย์รุ่นแรกจบจาก ม.วลัยลักษณ์

ก็เลยตามไปทำนาเล่นที่ถิ่นนาข้าว แดนกาฬสินธุ์โน่น

เจอเขาขายเกือกนินจาสีม่วงซะ ตรงแยกสมเด็จ บอกว่าเหมาะเอาไว้ลงนา

ก็เลยซื้อมาใส่ตู้ไว้ วันนี้ลองใส่ดู ยังดีอยู่ ก็เลยใส่ไปเผื่อต้องลง

ตรงชายคัน ต้องลงปลัก " ... อาจารย์มีเกือก ลงไป ... " ใครไม่รู้สั่ง

ก็ประมาณนั้น แต่ว่าตะกี้ หลวงพี่ ที่ป่าเรียนเอ็ดมาว่า

" ... แลสภาพแล้วกุมรวงข้าวไม่เป็นที5555 ... "

" ... หมันครับ ทำไหรไม่เป็นสักเรื่องเดียวเชียว ไอ้ไข่นี้ ... "

ผมกราบท่านไปตามนี้ แล้วได้พรนี้ตามมาครับผม

" ... ทำเป็นตัวอย่างที่ดีแล้วไงครับ

ปลูกฝังจิตสำนึก คนทุกวันลืมกำพืด ลืมอาชีพ กินแต่ของนอก

มาถึงตอนนี้ ถ้ายังสำนึกไม่ได้ ว่าปัญญาบรรพชนดีอย่างไร

ก็เตรียมตัวตายครับ สาธุด้วยครับพี่หมอ ... "

๑๗ ตค.๖๓ ๐๘๑๘ น.

บ้านบวรรัตน์ ท่าวัง เมืองนคร