บัญชาชีวิต

เสร็จจากเรือนรับรองยิบอินซอยแล้วผมขอเลยไปสถานีรถไฟ

เพราะพวกเรามีความหลังมากมายอยู่บนรางแถวนี้

เวลาขึ้นลงกรุงเทพแต่ก่อนนั้น มักใช้สถานีนี้กว่าสถานีนคร

เพราะรถบางขบวนไม่ถึงนคร และขบวนนครก็มักแถมเวลามากมาย

ความหลังวิเศษ ๆ ก็คือเวลากลับบ้านตอนปิดเทอม

เป็นช่วงดี๊ด๊าสดใสชื่นมื่นมาก

พอลงรถตอนเช้า ที่มีพ่อ แม่ น้าพามารับนั้น

ต้องแวะกินนั่นกินนี่ในตลาด แล้วเล่นน้ำห้วยที่เลยไสใหญ่ไปหน่อยหนึ่ง

หรือบางครั้งก็เลยเข้าไปถึงน้ำตกโยง

มีปีหนึ่ง พ่อพาขึ้นพระธาตุไสใหญ่

ยังจำได้ไม่ลืมตอนขาลง ที่หนุกกันมากขนาดวิ่งจี๋ลงจากเขา

พอผมเบรคก็ล้มกลิ้งขลุก ๆ ลงมาถึงตีน ... ดีที่ไม่เจออะไรขวางทางหรือจิ้มเอา

ส่วนช่วงเวลาแสนเศร้าสร้อยอ้อยอิ่งซึมซะ ... น้ำตาคลอ

ก็ตอนต้องกลับไปบางกอกเพื่อเข้าโรงเรียนกัน

ทั้ง ๆ ที่ไปกันที่ละ ๕ - ๖ คน ควรจะสนุก แต่มักไม่เป็นงั้น

ยังจำติดหู ไม่รู้ใครแหละ ร้อนวิชา อ่านป้ายสถานีซะลั่นโบกี้

... ที่ ทุ่งสง จุงเทียน !!!

โปรดอย่าถามนะครับว่าใครในพวกเราที่โคตรเก่งเลยครับผม

จากนั้นก็เลยไปดูวัดเขาปรีดีที่ไม่พบอะไรติดตาติดใจครับ

๖ มิย.๖๔ ๐๖๐๖ น.

บ้านบวรรัตน์ ท่าวัง เมืองนคร