บัญชาชีวิต

กว่าจะปลูกมังคุดจนถึงได้เก็บขายนี้ยากมาก

อย่างสวนผมนี้ ทั้งที่เคยเป็นสวนเก่าแก่

ระดับ ล้นเกล้า ร.๕ เคยเสด็จพร้อมเจ้านายฝ่ายใน เมื่อปี ๒๔๔๑

พอวาตภัย ๒๕๐๕ ก็ล้มแทบหมด

ปี ๒๕๒๕ ผมกลับมาเป็นหมอ เอาเงินเดือนแทบทั้งหมดมาปลูกมังคุดคืนสวน

ตลอด ๓๘ ปี ไม่เคยได้เก็บขาย เพราะถูกระบบตลาดกดทับ

เก็บไปขายก็ไม่เคยได้อะไรุค้มแม้ค่าคนเก็บ

จึงปล่อยเป็นอาหารกะรอกกระแตและ ฯลฯ

จนปีที่แล้ว โควิดมา ก็เลยลองออนไลน์กันดู ได้ขายตั้งตันกว่า

แบ่งเงินให้คนเก็บและคนช่วยขาย กับเอาขี้วัวมาใส่ ๆ และตัดหญ้าบ้าง

มาปีนี้ มังคุดงามยิ่งกว่า ทั้งดกและลูกใหญ่สวย

กำหนดค่า แล้วก็ขาย ๆ ๆ มาได้กว่า ๑๐ วัน

เกิดโกลาหล ล้งจีน ลุยลังคุดเมืองคอนจนป่นปี้

พี่น้องขายกันได้โลละ ๕ บาท เหมือนจะบ้า

ก็เลยเชียร์ให้ไปช่วยกันซื้อมังคุดพี่น้องที่ถูกมาก

หากยังจะลองสวนนี้ ก็ยืนอย่างนี้

วันนี้เก็บได้ เกือบ ๒๐๐ โล ยังมีมิตรยืนยันสั่งกับสวนนี้กว่ากึ่งหนึ่ง

Anchalee Sripasang Saprangporn Chullasukhum Pimpraphai Bisalputra Pom Orawan Srisuwan Payormyong Jeab Kanokkit etc.

ดูที่คัดออกเพราะลูกเล็กและดำเกินซิครับ

อีกส่วนหนึ่ง ส่งถวายพระในหลายวัดพอดีกาลพรรษา

ตะกี้ที่วัดป่าบ้านตาดก็แจ้งแล้วว่าถึงแล้ว เช่นเดียวกับอีกหลาย ๆ วัด

กับ ๓ เกลอรักขอน้าพา Rataya Chantian

และบ้านเสนาณรงค์ ที่แม่กับน้าพารักและนับถือมาก Kittisak Rathprasert

รวมทั้ง Trasvin Jittidecharak ที่เชียงใหม่ แม้บอกว่าหาซื้อกินที่นั้นได้

แต่เชื่อว่า รสแตกต่างจากนี้แน่

สนุกกว่าเมื่อถูกซ้ำเติมด้วยระบบขนส่ง แฟลชกับ ปณ.ไทย ล้มผลไม้

เหลือแต่เคอรี่ รอคิวส่งกันคราวละ ๓ - ๔ - ๕ ชม.

ทำไงได้ จะโค่นมังคุดก็ใช่ที่ จะทิ้งร่วงก็ใช่ทาง

กระรอกกระแตก็บอกว่ากินกันไม่ทันแล้ว

พี่น้องเขายากลำบากกว่านี้นัก ทนทำ ๆ กันไป เกษตรกรไทยก็อย่างนี้ครับ

๒๗ กค.๖๔ ๑๔๓๔ น.

บ้านบวรรัตน์ ท่าวัง เมืองนคร