#ร้อยเรื่องรักวลัยลักษณ์_2 ... ทวินโลตัส-โลตัส-สนามบินนคร และ วลัยลักษณ์

#OnBelovedWalailak_2 ... TwinLotus-Lotus-NST Airport & Walailak

(20250926_2 bunchar.com เพื่อแผ่นดินเกิด)

วันนี้ที่ #วลัยลักษณ์ กำลังชื่นมื่นกันทั่วทั้งมหาวิทยาลัย

เนื่องในการเสด็จพระราชดำเนินมาพระราชทานปริญญาบัตรแก่นักศึกษาประจำปี ๒๕๖๘

อันเป็นปีที่ ๓๓ ของการก่อตั้งมหาวิทยาลัย และถ้านับไม่ผิด ก็เป็น #ศึกษิตวลัยลักษณ์ รุ่นที่ ๒๒

เพราะรุ่นแรกเข้ามาเรียนเมื่อปี พ.ศ.๒๕๔๑ จบปี ๒๕๔๔ รับพระราชทานเมื่อปี ๒๕๔๕

พรบ. #มหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์ ออกเมื่อปี ๒๕๓๕

แล้วผมได้รับคำชวนจากท่าน อ.วิจิตร รวมทั้งที่ชาวนครหลายคนต่างชี้แนะให้เข้าไปช่วย

พร้อม ๆ กับที่ตัวเองก็ตระหนักว่าไม่เพียงชาวนครนี้ต้องการมหาวิทยาลัยในเมืองนครกันมากเท่านั้น

แต่เห็นว่าหากเมืองนครมีมหาวิทยาลัย ก็จะเป็นอีกฐานกำลังทางวิชาการเพื่อการพัฒนาเมืองนครที่รักยิ่งของเราให้ยิ่ง ๆ ขึ้น

ด้วยเห็นว่าการพัฒนาคนรวมทั้งงานวิชาการเพื่อการพัฒนานั้นเป็นส่วนสำคัญมากของการพัฒนาบ้านพัฒนาเมือง

เมื่อเริ่มรับงานการก่อตั้งและสร้างมหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์

ท่านอาจารย์วิจิตร ศรีสอ้านแต่งตั้งและมอบหมายให้ผมรับหน้าที่แทบทุกอย่าง

จากผู้ช่วยอธิการบดีฝ่ายปฏิบัติการ มาเป็นรองอธิการบดีฝ่ายปฏิบัติการ

แล้วก็รองอธิการบดีอีกหลายหน้าที่จนไม่ได้จำ ก่อนที่จะขอลดหน้าที่เหลือแต่เพียงรองอธิการบดีฝ่ายพัฒนานักศึกษาที่เป็นงานถนัดเท่านั้น

แรกรับงาน ก็มุ่งจัดการปัญหาด้านที่ดินที่ทางจังหวัดและชาวท่าศาลามอบให้ใช้พื้นที่

ที่ตอนบอกทบวงมหาวิทยาลัยบอกว่าพื้นที่กว้างขวางนับหมื่นไร่ และชาวท่าศาลาพร้อมใจส่งมอบให้ไม่มีปัญหาอะไร

แต่พอทำไป ๆ เต็มไปด้วยรายละเอียดยุบยิบที่จะต้องค่อย ๆ คลี่มิให้ขยายกลายเป็นปัญหา

จนอาจไม่สามารถสร้างได้อย่างหลายโครงการในอดีต

ที่พอจะลงเมืองนครก็เจอปัญหาจนต้องย้ายไปสร้างทำกันที่จังหวัดอื่น

โดยเฉพาะสงขลาและสุราษฎร์ จนสองจังหวัดนั้นก้าวรุดหน้าสารพัดในเชิงพัฒนาการ

ตั้งแต่ปี ๒๕๓๕ ที่ พรบ.ออก และพยายามคลี่ปัญหาเรื่องที่ดินพร้อมกับเริ่มการออกแบบแล้วเร่งรีบลงมือก่อสร้าง

เพื่อให้เปิดมหาวิทยาลัยรับนักศึกษาให้ได้เร็วที่สุดเท่าที่จะได้นั้น

พวกเราสามารถเร่งรัดกันสุดชีวิตจนได้รับนักศึกษารุ่นแรกในปี ๒๕๔๑

จบการศึกษาในปี ๒๕๔๔ และรับพระราชทานปริญญาครั้งแรกในปี ๒๕๔๕

โดยหลังส่ง นศ.รุ่นแรกจบ ผมก็ขอลาออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อใช้ชีวิตอิสระ

หลังทุ่มเททำงานที่วลัยลักษณ์ครบ ๑๐ ปี จนสามารถเปิดรับนักศึกษาจนจบได้

ด้วยเรียนรู้ว่าตัวเองนั้นไม่น่าจะเหมาะกับงานพนักงานของรัฐในมหาวิทยาลัย

ขอออกมาใช้ชีวิตแนวอื่น เป็น #อาสาสมัครอิสระสาธารณะประโยชน์

ทำอะไรก็ได้ที่เป็นประโยชน์ และเราชอบเราถนัด ปลอดจากการแข่งขันลดทอนกำลังสร้างสรรค์ให้อ่อนล้าและถดถอย

ในระหว่างการดำเนินการต่าง ๆ นั้น พวกเราที่นครก็มีการขับเคลื่อนการพัฒนาต่าง ๆ ควบคู่กับการก่อตั้งมหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์

ตอนนั้น หอการค้า จังหวัดนครศรีธรรมราช กับ สมาคมธุรกิจการท่องเที่ยว จังหวัดนครศรีธรรมราช เป็นกำลังสำคัญ

ผมเองก็เป็นสมาชิกในสององค์กรนี้ เคยเป็นทั้งรองประธานหอการค้า สมัยคุณป้า #มณฑิรา_เสรีวิวัฒนา ร่วมกับอีกหลายท่าน รวมทั้งพี่อ้น On Suchato รุจาฑิตย์ สุชาโต พี่สมศักดิ์ อดิเทพวรพันธุ์ พนา อดิเทพวพันธุ์ ฯลฯ

รวมทั้งเคยเป็นนายกสมาคมธุรกิจการท่องเที่ยวฯ อยู่ระยะหนึ่งด้วย

จำได้ว่าได้คุยกันว่าเมืองนครต้องมีโรงแรมชั้นหนึ่งไว้รองรับการพัฒนาที่จะมีมหาวิทยาลัย

แล้วก็ได้พบกับคุณมนูญ และ คุณบุญกิจ แห่ง ดอกบัวคู่ ที่ทั้งสองท่านเป็นคนนคร

คุยกันจนออกมาเป็นโรงแรมเซาเทิร์นบีเอ็ม ... บุญกิจมนูญ

ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็น #โรงแรมทวินโลตัส Twin Lotus Hotel แห่งเมืองนครในวันนี้

เปิดให้บริการเมื่อปี ๒๕๓๘ ขณะที่พวกเรากำลังเร่งมือเริ่มก่อสร้างนานาอาคารในมหาวิทยาลัย

ต่อจากนั้นอีกไม่นาน ห้าง #lotus เมืองนครก็ตามมาเปิดที่ฝั่งตรงข้ามโรงแรม

ถือเป็นการเปิดและขยับเมืองนครพร้อม ๆ กับการก่อตั้งมหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์

ขณะเดียวกันในปีเดียวกันนั้น #ห้างโรบินสัน_โอเชี่ยน ก็เกิดขึ้นบนถนนพัฒนาการคูขวาง

แม้วันนี้จะกำลังหยุดกิจการหลังจากดำเนินมาครบ ๓๐ ปีแล้วก็ตาม

แต่วลัยลักษณ์ ที่ปีนี้ครบ ๓๓ ปี กำลังก้าวต่อไป

ทราบมาว่ากำลังมุ่งความ #เป็นเลิศสู่สากล พร้อม ๆ กับกำลังสร้างเสริมความ #เป็นหลักในถิ่น กันอยู่

ส่วน #ท่าอากาศยานนครศรีธรรมราช นั้น เริ่มเปิดบริการที่สนามบินกองทัพภาคที่ ๔ เมื่อปี ๒๕๒๗

แล้วทางการก็เตรียมการหาที่ดินเพื่อทำการก่อสร้างสนามบินแห่งใหม่

ที่ถาวรและกว้างขวางพอรองรับการพัฒนาเมืองนครที่กำลังจะมีมหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์

ในจังหวะนั้น ทางจังหวัดโดยอำเภอเมือง เสนอใช้พื้นที่สาธารณะบริเวณน้ำแคบ มีพื้นที่ประมาณ ๑๐๐ ไร่ เป็นสถานที่ก่อสร้าง

ขณะนั้น ที่ปัญหาด้านที่ดินก่อสร้างมหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์ที่ท่าศาลากำลังวุ่นวายมากและทำท่าว่าอาจจะยากเกินกำลังพวกเรา

ผมโทรถึงพี่ถึก นายอำเภอเมือง #วงศ์วิบูลย์_กิจวิบูลย์ ขณะนั้น ว่าการเสนอก่อสร้างสนามบินไปถึงไหนแล้ว

" ... กำลังจะเสนอครับหมอ ... "

" ... ขอพี่ชะลอการนำเสนอไว้ก่อนได้ไหมครับ

พอดีปัญหาที่ดินก่อสร้างวลัยลักษณ์ที่ท่าศาลากำลังซับซ้อนมาก

อาจทำให้โครงการก่อสร้างล่าช้า

ผมขออนุญาตนำเสนอเผื่อมหาวิทยาลัยจะขอใช้บริเวณนี้ด้วยได้ไหมครับ ... "

ผมหารือพี่ถึก และได้รับการตอบรับว่าได้แต่อย่าช้าเกินสัปดาห์

เพื่อให้โครงการสร้างสนามบินก็สามารถเดินต่อไปได้ไม่ล่าช้าและเป็นปัญหา

ซึ่งผลการหารือกับท่าน อ.วิจิตร ศรีสอ้าน

อาจารย์ยืนยันว่าที่ดินร้อยไร่บริเวณนี้ไม่เพียงพอต่อการจัดตั้งมหาวิทยาลัย

และต้องการเป็นวิทยาเขตเดียว พัฒนาเป็นเมืองมหาวิทยาลัยสมบูรณ์แบบ

ให้พยายามกับที่ดินที่ท่าศาลาแปลงเดียวนั้นเป็นหลักเท่านั้น

โดยท่าอากาศยานนครศรีธรรมราชแห่งนี้ ก่อสร้างเสร็จและเปิดบริการในปี ๒๕๔๑

ปีเดียวกันกับการเปิดรับนักศึกษามหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์

นับเป็นกระมีส่วน #ร่วมกันพัฒนาบ้านเมือง และ #เปิดเมืองนคร ของพวกเราเมื่อครั้งนั้น

ขอนำนี้มาร้อยเรื่องรักวลัยลักษณ์ #2

พร้อมกับร่วมแสดงความยินดีกับคณาจารย์ บุคคลากร ศึกษิต ผู้ปกครอง และชาวนครทั้งหลายในโอกาสนี้ครับ

ภาพนี้ กับท่านอาจารย์วิจิตร นายกสภามหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์

และกับ ๒ ศิษย์ Pairot Singbun Khamjiang Panitdee ที่ตามกันมาแต่ครั้งวลัยลักษณ์รุ่นแรก

เมื่อผมรับพระราชทานปริญญาดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ไทยศึกษาบูรณาการ เมื่อปี ๒๕๖๐ ครับ

๒๖ กันยา ๖๘ ๑๗๑๑ น.

บ้านบวรรัตน์ ท่าวัง เมืองนคร

https://www.facebook.com/photo?fbid=1911509979744115&set=pcb.1911790483049398