เพื่อแผ่นดินเกิด

การตื่นเต้นที่บ้านเตาหม้อ หัวสะพานยาวด้านนอกไร่

อีกฟากของบ้านผมที่ วัดศรีทวี จังหวัดนครศรีธรรมราช ที่ท่ามอนนั้น

ไม่ได้อยู่ที่ดินลิ่ม ที่พรหมท่านลงมาหลงง้วนดินจนลืมกลับหวัน

อย่างที่พี่หลวง เจตส์ ตรังเค ว่ามา ว่า ...

" ... นึกถึงง้วนดิน ที่บรรพบุรุษมนุษยชาติ

เหาะ "ว่นว่นตาขอเรือง ว่อนหล้า"

จากพรหมโลก

มากิน..

อร่อยจนไม่เหาะกลับ..

เป็นเรา อยู่จนทุกวันนี้ .! "

หรือที่ลุง บุญเสริม แก้วพรหม รายมายมาว่า

" ... ดินลิ่ม..ใช่หม้าย (มองไม่ชัดนัก)

แถวหลังสถานีรถไฟนครเป็นแหล่งผลิต..

เคยไปซื้อมาให้ครูแต๋ว ตอนท้องพี่นูครับ ... "

... ออ ๆ พี่นูก็กินดินแต่ในท้องเหมือนโหม่ผมเลย

ถามนายนูกันว่ายังอยากเหลยม่าย

แต่ที่โอยเลย ก็คือเมื่อ ๓๐ ปีก่อนที่ลุงดำ กับ พี่นี

และหลาย ๆ บ้านยังปั้นเผาขายกันนั้น มีปล้องบ่อดินเผาขนาดใหญ่ด้วย !!!

บอกว่าเริ่มทำกันน้อยลง เพราะคนหันไปใช้ปล้องปูนกันมาก ถูกกว่า

แถมปล้องดินนี้ทำยาก แพงด้วย

ผมก็เลยสั่งปั้นเอามาเก็บไว้หลายปล้อง ด้วยเชื่อว่าอนาคตควรหมด

และหาใครปั้นทำไม่ได้

ตอนนี้เหลืออยู่เพียง ๒ ปล้อง เพราะถูกคนขับรถชนแตกเรื่อย ๆ

แต่ที่สนุกกว่านั้น ผมบอกลุงดำว่า

ช่วยปั้นอ่าง กระถาง อะไรก็ได้ แบบไหนก็ได้ตามใจลุง

เอามาปลูกต้นไม้ และเป็นประจักษ์หลักฐานอีกการ ช่างศิลป์ถิ่นนคร

ก่อนที่จะหายสูญ

ได้มาหลายใบ อยู่ที่หลายแห่ง แตกไปแล้วก็หลายใบครับ

วันนั้นถามพี่นีว่าแต่ก่อนที่บ้านเตาหม้อ ทำกันกี่บ้านกี่เตา ?

" ... เป็นสิบ ๆ แต่ตอนนี้เหลือบ้านนี้บ้านเดียว ใคร ๆ ก็ไม่ทำแล้ว ... "

ถามนายดอน ว่าไงได้มาปั้นดิน

" ... ก็แลพ่อแลแม่ แล้วชอบ ๆ

แถมขายได้ดี บ้านทั้งหลัง รถกี่คัน ลูกสองคน ก็กับนี้แหละหมอ ... "

เดาว่า เลยนี้ก็หมดแน่

เพราะลูกดอนกับน้องเล็ก คนหนึ่งทำงานบางกอก

อีกคนจบแล้วหล่อเฟี้ยว กำลังสมัครหางานได้แล้วหลายงาน รอเลือกครับ

ฝาก Managuard Singhapun กับพวก พิจารณาด้วยครับผม

๕ มิย.๖๔ ๐๗๒๗ น.

บ้านบวรรัตน์ ท่าวัง เมืองนคร