บัญชาชีวิต

เมื่อสิ้นป้าพวงรัตน์ ภริยาคนที่สองของคุณตา #ขุนบวรรัตนารักษ์

หลังจากคุณยายของพวกเราจากไปนานแล้วนั้น

แม่กับน้าพา ให้ผมไปตามหาหีบไม้ใบหนึ่งนี้

บอกว่าไม่ได้ต้องการอะไรอีก

ขอเพียงหีบใบเดียวนี้ที่น่าจะค้างอยู่ในบ้านตรงไหนสักแห่งหนึ่ง

ผมถามว่าสำคัญอย่างไร รูปลักษณ์ประมาณไหน

" ... ไม่มีอะไรเลย เป็นหีบไม้ธรรมดา ๆ

... แต่เป็น #หีบใส่ผ้าของคุณทวด ที่แม่กับน้าพาอยากให้เอากลับมารักษาไว้ ... "

สุดท้ายได้เจอหีบเปล่า ๆ ใบหนึ่งนี้ ที่ไม่มีอะไรเลยจริง ๆ

และได้รับมอบกลับคืนมา ...

ทว่า ... ในนั้นมีที่สุดอันเหลือเชื่อ

ผมมักบอกให้ใครก็ตามที่ไปเยือนลองเปิดหีบกันดูเอง

แล้วถามว่า " ... มีอะไรไหม ? อย่าดูของอะไรที่เพิ่งเอามาวางใส่ไว้ ... "

" ... กลิ่นอะไรหอมจัง ? ... " คือคำตอบที่ถามกลับ

" ... #นี้หีบไม้การบูรของคุณทวดผม

แม่กับน้าพาบอกว่า ท่านใช้ใส่ผ้านุ่งสไบต่าง ๆ ไว้ห่มนุ่งในวาระสำคัญ ... "

ไม่อยากจะเชื่อว่าหีบนี้ที่ใช้มากว่า ๑๐๐ ปี ถึงวันนี้ยังหอมกรุ่นฟุ้งทั้งห้องครับ

ผู้ที่คือเจ้าของเดิมของหีบใบนี้ คือ #อำแดงอิ่ม ที่เป็นภาพใหญ่บนผนังบันได

แม่ของ #นายตันยิดเส็ง ที่ต่อมาคือ #ขุนบวรรัตนารักษ์

ส่วนจะยาวเลยไปเป็นของ #แม่โง้วปูเนี่ยว ภริยาของ #นายเรือเฮียนปู่

นามแห่งโรงเรียนที่ วัดศรีทวี จังหวัดนครศรีธรรมราช

ที่ทุกวันนี้ย้ายไปยกขึ้นเป็น โรงเรียนกัลยาณีศรีธรรมราช ด้วยไหม

ไม่ได้ถามแม่กับน้าพาไว้ครับผม

๒๕ มกรา ๖๖ ๐๘๐๔ น.

บ้านท่าวัง สะพานควาย กทม.