บัญชาชีวิต

สองสามวันมานี้ เร่งสะสางคลังที่กรุงเทพ
เจอผ้ากองนี้ที่ได้มาจากคุชราชเมื่อสองปีก่อน
มีแมงกำลังกินพวกขนสัตว์ที่แซมอยู่
ทั้ง ๆ ที่ทำความสะอาดมารอบหนึ่งแล้ว
ก็เลยขนมาใส่คลังที่เมืองนครเสียดีกว่า
ก่อนจะกลายเป็นอีกขยะกองใหญ่

อันที่จริงเรื่องผ้านี้ 
ผมเริ่มจากประทับใจในผู้คนที่ช่างมีจิตและใจงาม
สะท้อนออกมาผ่านผืนผ้าที่ย้อมทอและทำลวดลายสารพัด
เริ่มจากย่ามชาวเขา แล้วก็ผ้าขาวม้าชาวไทย
จากนั้นก็นี่นั่นนู่น
ด้วยเกรงว่าในอนาคตข้างหน้าน่าจะหายจนสิ้นสูญ
จากการใช้แต่ของโรงงานผ่านเครื่องที่มิใช่มือ

ถึงตอนนี้ แม้จะรู้แต่ก็ไม่ถึงกับยึด
แต่ก็ยังไม่ปล่อย 
ขอเอาไว้ประกอบการจัดการความรู้อีกสักระยะ
ส่วนจะกลายเป็นขยะเสียก่อนไหม ไม่รู้

ขยะสามกองนี้นั้น
๑.๑) เป็นถุงผ้าพิมพ์ลายสีธรรมชาติจาก ดร.อิสมาอิล ที่คุชราช ซึ่งเช่ารถไปตามที่โลนลี่แพลนเน็ตแนะนำ เอามาหลายสิบถุง แบ่งให้ไปหมด เหลือไว้ที่มีสีและลายแตกต่าง เป็นตัวอย่าง

๑.๒) ผ้าผืนในกลุ่ม ที่ผมเรียกเอาเองว่า "อาจจะรัก" ซึ่งรู้จักจากนักเลงผ้าอินเดียคนหนึ่ง คือ "แตน-จตุจักร" เธอบรรณาการให้ผมไว้ผืนหนึ่ง จึงทึ่ง จนตามไปดู ของแท้นั้นผืนใหญ่มาก ใช้นุ่งห่มคลุมได้ด้วย ผมเลือกมาเป็นของเก่าผืนหนึ่ง ทำใหม่ ๒ ผืน แยกไม่ออกเสียแล้วไหนเก่าไหนใหม่

๒) งานลูกปัดที่ฝรั่งเรียกว่า Bead Work ที่ไหน ๆ ผมก็หลงดงลูกปัด ก็น่าจะตามเรื่องนี้ด้วย คนที่คุชราชนี้ จะยากดีมีจนยังไง เขาก็รักสวยรักงามกันอย่างเหลือเชื่อ แผงหน้าเจ้าสาวที่ทำเป็น "เสา ๕" นั้นเด็ดมาก รวมทั้งพัดโบกสองเล่มด้วย

๓) สุดท้ายก็เป็นพวกถุงทั้งหลาย เขาช่างทำกันได้ สวยกว่ากระเป๋าถือยี่ห้อไหน ๆ ในโลกนี้ที่บ้ากันมาก ขนาดซื้อได้เป็นหมื่นแสนบาท ดูที่เขาทำมือกันอย่างนี้แล้ว เลิกได้เลย

สุดท้ายที่ใส่ซองปลาสติก คือแหล่งที่มาของเหยื่อแมลง ด้วยมีแซมขนสัตว์ แล้วตัวอะไรก็ไม่รู้ที่นิยมนักกับขนสัตว์พวกนี้ ผืนหนึ่งเป็นผ้าทอจกลายสวยเหลือไม่ถึงครึ่งผืน สายหนึ่งเป็นสายเอวสตรี ขาดเป็นท่อน ๆ รุ่งริ่งแล้ว บนสุดเป็นสายบังเหียนม้า ถักทอด้วยลูกปัดทั้งเส้น แต่ตุ้มนั้น ทำด้วยขนสัตว์ที่เป็นเหยื่อ.

ศึกษาเสร็จ เลิกยึด แล้วปล่อมเมื่อไหร่ยัง...ไม่รู้ครับ.

๗ มีค.๖๐