บัญชาชีวิต

ในที่สุด พี่ ๆ และติ่ง รวมทั้งน้าพาบอกว่า
ขอไปส่งเต้ยที่ดอนเมืองกลับนครคนเดียวก่อน
เพราะลงไปถึงก็มืด (มัวจะไปจิตรลดาลดราคา ๕๕๕)
แถมต้องปีนขึ้นรถทหาร
แล้วรถก็เข้าไม่ถึงบ้าน ท่องน้ำกลางถนนไม่ไหวแล้ว ๘๙ ปีแล้ว

การถึงเมืองนครรอบนี้ที่เกรงว่าจะยากยุ่ง
กลับปรากฏว่าง่ายดายเกินคาด

ลงเครื่องที่สนามบินก็มีรถทหารของประชาชนมารอรับ
พอคนเต็มคันตามที่นั่งปุ๊ปก็ออกรถปั๊บ
ตรงหน้าสนามบินที่น้ำมากเมื่อเที่ยงต่อบ่าย ตอนนี้ไม่มากแล้ว
รถไปส่งลงที่ปั๊ม ปตท.บางปู 
ซึ่งมีแท็กซี่คันที่จองไว้ที่สนามบินมารอรับ
"หมอบัญชาหรือเปล่าครับ ปีนึงมีครั้งนึงนะครับ"
นายทหารที่มาบริการอยู่ถามเสียงดัง
"ครับผม" ผมรีบรายงานตัว เพื่อจะถูกอะไร ๕๕๕

"แรกบ่ายผมเกือบตาย คนหญิงคนนึงให้ไปส่งที่ประตูขาว เข้าไม่ได้ แต่แกอิให้เข้าไปส่งให้ถึงบ้านให้ได้ มึน้ำเต็มซอย ผมวนทั้งคูขวางถึงกัลยาณี แกกลัวเกือกเปียก แต่อิเข้าบ้าที่กลางซอยที่น้ำท่วมหนัก สุดท้ายผมเสนอให้ไปเดินเล่นที่โอเชี่ยนรอน้ำลด แกก็ยอม"

แท็กซี่ที่รับผมเล่า เชิงส่งสัญญาณว่าผมส่งได้ไม่ถึงบ้านนะครับ

แล้วผมก็ลงรถที่ก่อนถึงสี่แยกยิ้ม ๆ นิดนึง
โทรขอนายธีช่วยเอาร่มออกมารับ

หน้าบ้าน "ทำเล" ดีมากครับ
ตรง ๓ แยกที่เป็นคุ้งน้ำ มีคนมาลงกัดดักปลากันแล้ว

นึกถึงเมื่อน้ำท่วมใหญ่คราวถล่มคีรีวง
ที่ผมต้องออกไปช่วยชาวบ้านยันเย็น
กลับมาตรงนี้ น้ำท่วมมิดกำแพง
ต้องเดินย้อนไปไกล 
เพื่อว่ายข้ามแล้วไหลตามน้ำไปเกาะแล้วข้ามกำแพงเข้าบ้าน

อาบน้ำ กินข้าว แล้วแวะไปดูเจ้าตายที่เพิ่งออกลูก
เจอเจ้าเมฆที่หน้าบ้าน มังคงสงสัยว่า...

"ไอ้ไหรหล่าว...บ้านเหร่า ?"

๖ ธค.๖๐ ๒๑๕๐ น.
บ้านบวรรัตน์ ท่าวัง เมืองนคร