บัญชาชีวิต

ก็เลยต้องไปค้นหาและถ่ายภาพส่งไปให้ตะกี้
จึงขอบอกเล่าเสียในคราวนี้ด้วยเลย ...

แต่ก่อนนั้น การพบเครื่องถ้วยเก่าถึงสมัยราชวงศ์ถังในเมืองไทย นับเป็นเรื่องใหญ่มาก เพราะเก่าถึงพันกว่าปี เจอแต่ละทีก็ตื่นเต้นกันใหญ่

เมื่อผมไปตามรอยที่แหลมโพธิ์-พุมเรียง-ป่ายาง
เจอเศษสักชิ้นก็ตื่นเต้น จนตอนหลังเจอเป็นกะตั๊ก ๆ เก็บเอาไว้บ้างเพื่อการค้นคว้าต่อ แล้วชาวบ้านก็ช่วยกันเก็บให้เป็นถุง ๆ เรื่อย ๆ มา

เท่าที่ฟัง ๆ มา เขาก็ว่าเป็นเครื่องปั้นดินเผาจากเตาฉางชา แล้วก็เตาอื่น ๆ อีก ในย่านภาคใต้ที่เป็นต้นทางเส้นทางสายไหมทะเล โดยเฉพาะที่กว่างตุ้ง ฟูโจว ที่เป็นท่าสำคัญในสมัยราชวงศ์ถังและซ้อง

ต่อมาก็ได้ข่าวว่ามีการพบในสมบูรณ์ โดยเฉพาะที่แถบริมน้ำของเกาะคอเขา ตะกั่วป่า ซึ่งเป็นอีกฟากของคาบสมุทรบนเส้นทางข้ามคาบสมุทรไทยเรานี้ โดยได้รับมารักษาไว้จำนวนหนึ่ง

ที่สำคัญสุดก็คือ ไหใบใหญ่มาก ถามใคร ๆ บอกว่าคือ "ไหดุนซุน" ซึ่งเท่าที่ทราบมีอยู่อย่างสมบูรณ์นี้ ๔ ใบ คือใบนี้ กับที่พิพิธภัณฑ์ภูเก็ต ได้จากเกาะคอเขา อีกสองใบน่าจะได้จากท่าเรือเมืองนคร ตอนนี้น่าจะอยู่กับทายาทองคุณหมอผจญ สว่าพื้น

พอผมบอกเขาอย่างนี้ และเขาขอดูภาพ
เขาบอกว่า ไหใหญ่นี้ มิใช่ทำที่เตาฉางชา น่าจะเป็นเตาที่กว่างตุ้ง เพื่อเป็นบรรจุภัณฑ์ภาชนะชิ้นเล็ก ๆ อื่น ๆ เช่นเดียวกับอีกหลายอย่างที่เขาว่าเป็นของเตากว่างตุ้ง ในขณะที่ของเตาฉาชาก็มี เตาเยว่ก็น่าจะมี

ตะกี้ที่ถ่ายส่งไป ก็ส่งหมดที่เก็บไว้ เพื่อเขาจะได้เห็นและเอาไปประกอบการค้นคว้าต่อ

สำหรับไหดุนซุนที่เขารู้จักไหแต่ไม่รู้จักชื่อนั้น ถาม อ.ภุชชงค์ เจ้าพ่อเครื่องถ้วยไทย ได้ความว่า ไทยเราเรียกกันเองจากชื่อดินแดนแถบนี้ที่จีนระบุไว้แต่โบราณ จีน-ฝรั่งเขาไม่ได้เรียกดอกครับ

รอทางจีนเขาดูแล้วบอกมาก็แล้วกันนะครับ ว่าตกลงอะไรคืออะไรกันแน่

๗ สค.๖๐