บัญชาชีวิต

พวกเราจึงเช็คเอ้าท์แต่เช้า
แล้วไปรับประทานกันที่นั่น คนแน่นมาก อร่อยจริงด้วย
เพียงแต่ว่าซาละเปามากเกิน ขนมจีบนิดเดียว
พอหลายคนร้องขอ
ตานี้ก็เลยสั่งเสริมให้จนเยอะเกินอย่างน่าเสียดาย

หลังจากนั้น "ปลา" บอกว่า 
อยากชวนไปไหว้ปี่เซียะศักดิ์สิทธิ์ที่วัดข้าง ๆ วังฤดูร้อย ประเดี่ยวเดียวเท่านั้น
หลายคนก็บอกว่าได้
แต่พอไปถึง ต้องรีรอกับลีลา "อาจารย์มาบรรยายแนะนำ"
ประมาณเดียวกับที่ร้านหยก
ผมจึงถามว่าตกลงนี่คืออะไร ไม่เห็นเป็นวัด เป็นอาจารย์อะไร
เธอก็เฉลยว่า "เป็นร้าน ที่วันก่อนเรายังไม่ได้เข้า"
"หนูต้องพามาให้ครบ ๔ ตามข้อกำหนดของบริษัท 
และอยู่ในกำหนดการด้วยแล้ว"

เท่านั้นแหละ 
หลายคนกำลังจะไหว้ปี่เซียะและหยอดกล่องทำบุญกัน
ผมก็แจ้งให้ทราบว่า
"ขอโทษนะครับ ที่นี่มิใช่วัด แต่ว่าเป็นร้านค้า"
จากนั้น "ปลา" ก็บอกว่า ถ้าอย่างนั้นก็พอได้แล้ว
ไปกันต่อเลย โดยเราไม่ต้องถูกต้อนต่อเข้าไปในห้องขายของ

พอตกบ่าย หลังอาหารกลางวัน
ยังต้องเข้าร้านไข่มุกอีกแห่ง ผมนั้นเฉย ๆ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ
ประกอบกับดีเหมือนกัน ไม่ต้องไปสู้แดดร้อน
ประกอบกับร้านนี้ก็ไม่มีพิธีอะไรมาก
บรรยายเรื่องไขมุกนิดหน่อย แถมไม่ใคร่ถูกด้วย
แล้วก็ชวนซื้อชวนขาย ถ่ายรูปก็ได้
ใครจะเดินดูอะไรตรงไหนก็ไม่ว่า

ผมก็เลยพอมีภาพมาแบ่งกันดู
ในขณะที่มีบางคนทนฟังและยอมซื้อเพื่อปิดการขาย
จะได้ไปกันต่อได้

ทั้งหมดนี้ ผมก็พอเข้าใจว่ารัฐบาลเขากำหนด
หากผ่านบริษัททัวร์ ก็ต้องเป็นไปอย่างนี้
จำได้ว่าเคยซื้อแบบเที่ยวคนเดียวสองคน
เขาก็ขอร้องว่าเป็นข้อบังคับของรัฐบาล
หากจะไม่ซื้อ ก็ขอช่วยแวะให้เขาได้ลงชื่อว่าพามาแล้ว
ซึ่งก็พอไหว
แต่คราวนี้ รู้สึกแปร่งแปลกชอบกล

ตอนหลัง ได้ยิน "ปลา" บ่นว่าประเทศไทย
ที่ปราบทัวร์ศูนย์เหรียญ จนเธอเสียจังหวะทำงาน
เพราะงานหลักของเธอคือพาคนจีนไปเมืองไทย
มิน่าละครับ
พวกเราได้มัคคุเทศก์แนวนี้นี่เอง

๒๗ กย.๖๐