เพื่อแผ่นดินเกิด

ในนิทรรศการที่ภูเวียงนั้น
นี้คืออีกที่สุดสำหรับผม
บ่งบอกให้เห็นว่าโลกลูกที่มนุษย์เรามาเกิด วิวัฒน์และอาศัยกันมานี้เมื่อแสนปีที่ผ่านมา
แท้จริงแล้วเป็นเพียงก้อนของผุ่นจักรวาลที่จับตัวกัน

แผ่นดินที่เรายืนและท่องเที่ยวกันทุกวันนี้นั้น
เป็นเพียงสะเก็ดเปลือกผืนแผ่นทวีป
ที่ยังลอยเลื่อนอยู่ระหว่างใส้ในที่เหลวร้อน
กับบรรยากาศรอบที่เย็นยะเยือก

เห็นแม้ ณ ขณะที่ผืนแผ่นอนุทวีปอินเดีย
แยกออกมาจากแผ่นอาฟริกากับอเมริกาใต้
แล้วมากระแทพเข้าที่ก้นอ่าวใหญ่แห่งยูเรเซีย
ณ ตำแหน่งที่ผิวโลกตรงนั้นย่นใหญ่กลายเป็นเทือกเขาหิมาลัย
ที่ทุกวันนี้ยังไม่หยุดย่น
ดังที่ยอดเอเวเรสต์ก็ยังสูงขึ้นอยู่ทุกปีไป
ในขณะที่มุดงัดแผ่นเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
จนเกิดกระดกเป็นที่ราบสูงโคาราช-ตะวันออกเฉียงเหนือไทย
ที่ยังขยับเขยื้อนกันต่อ ๆ กันไปเป็นระลอก
ดังที่เพิ่งขยับใหญ่เมื่อไม่กี่วันนี้อีกแล้ว
ที่ไม่ไกล ณ เสฉวน นี้เอง

โดยพวกมนุษย์เราที่เพิ่งวิวัฒน์กันมา
แล้วทำอะไรใส่โลกกันเหลือเกินนั้น
ใครจะรู้ได้ว่า
จะสามารถดำรงเผ่าพันธุ์กันได้แค่ไหน
หรือว่าโลกนี้ จะสู้มนุษย์พวกเราเหล่านี้ไม่ได้เสียก่อน ?

๑๒ สค.๖๐