เพื่อแผ่นดินเกิด

หลังจากใช้เวลากว่า ๗ ชั่วโมง
กับการเรียนรู้กิจกรรมต่าง ๆ ของสวนโมกข์กรุงเทพ

ช่วงเวลาสำคัญที่สุดของเมื่อวานนี้คือตอนสุดท้าย
ที่ นร.วชิราวุธทั้ง ๔ คน สะท้อนว่า
แต่ละกิจกรรมที่ผ่านพ้นและได้สัมผัสเป็นอย่างไร
โดยน้องเขาตอบตรงว่า 
อันนั้นดี แต่ว่า.... แต่ว่า... แต่ว่า...
ครูและผู้ที่มา ก็บอกในลักษณะเดียวกัน
ถ้าจะทำกับวชิราวุธต้องคำนึงนี้นั้นโน้น
ท่านผู้บังคับการ ก็เสนอประเด็นหลัก ๆ ที่กำลังคำนึง ต้องการพัฒนา
ที่สำคัญคือสนองพระบรมราโชบายของล้นเกล้ารัชกาลที่ ๖
ที่ผมเองก็เคยสัมผัสผ่านมาเมื่อ ๔๐ ปีก่อน
จนเป็นได้อย่างที่เป็นในทุกวันนี้

ผมชี้ ๓-๔ ประเด็นหลักของวชิราวุธที่ผมได้รับมา

๑) มีความหลากหลาย และเอื้อให้ได้ค้นพบและพัฒนาตัวเองในด้านที่ตนเองเป็นและจะเป็น เช่น แม้ว่าวชิราวุธจะเน้นนักกีฬา โดยพี่ ๆ ผมเป็นนักกีฬาหมด ส่วนผมนั้นไม่ชอบเท่าไหร่ แค่เล่นได้ (เป็นนักกีฬาคณะตั้ง ๓ อย่าง บอร์ดชนะเลิศก็ติด) และรับสปิริตการกีฬามาเต็มตัว แต่ก็ยังได้พบและทำที่ตัวเองชอบซึ่งพัฒนามาถึงทุกวันนี้ ผ่าน ๔ เรื่องสำคัญ คือ การเป็นนักเรียน-ได้รับพระราชทานทุนการศึกษา นักอ่าน-กรรมการสมาคมหนังสือพิมพ์ นักศิลปะ-อาสาสมัครกิจกรรมงานแสดงศิลปะประจำปี และ นักเกษตร-ทำสวนครัวปลูกผัก ที่ลูกวชิราวุธถือว่าตกต่ำสุด ๆ ของชีวิต แต่ผมสนุกมากครับ

๒) มีระบบและระเบียบวินัยตามลำดับชั้น ที่บ่มเพาะให้เป็นคนอดทน เคารพ นับถือ เชื่อฟัง ยอมรับ รวมทั้งท้าทายและขัดขืนด้วย ตามแต่เหตุอันควร

๓) มีความเป็นชุมชนของเพื่อนพ้องน้องพี่ กัลยาณมิตร ครูบาอาจารย์ ที่ผูกพันสมัครสมานและสนิทสนม

๔) ปูพื้นงานการพระศาสนาไว้จนอยู่ในใจแบบไม่รู้ตัว โดยเฉพาะการสวดมนต์ทำวัตรเช้าและเย็นอย่างต่อเนื่องทุกวันคืน แบบแปลไทยด้วย

โดยผมเสนอคร่าว ๆ ในเบื้องต้นว่า วชิราวุธน่าจะต้องดูว่าข้อเด่นดังกล่าวนั้น ใช่อย่างที่ผมรู้สึกและสัมผัสมาไหม ? มีอะไรอีกไหม ? และจะทำอย่างไรให้เป็น หรือดียิ่ง ๆ ขึ้นอย่างครบครันและรอบด้านกว่า ? อาจจะเริ่มด้วยการปรับระบบนิเวศวิถีทั้งหลายให้เอื้อขึ้น

จากพระบรมราโชบายของ ร.๖
ในพินัยกรรมของท่าย อ.พุทธทาส ที่ผมหยิบมาฝากทุกท่านนั้น
มีหลายหน้าที่เกี่ยวเนื่อง
โดยเฉพาะเรื่อง อุตมชีวิต
ที่วชิราวุธอายุ ๑๐๗ ปี พุทธทาสเกิด ๑๑๑ ปี ต่างกัน ๔ ปี

เป้าหมายของวชิราวุธก็ไม่แตกต่างจากชีวิตอันอุดมที่ท่าน อ.พุทธทาส ตั้งประเด็นไว้

เราจะทำอย่างไรให้ "ลูกวชิราวุธ"
ได้มีพื้นและฐานที่เพียงพอต่อการก้าวต่อ
ไปเป็นพลเมืองของประเทศไทยที่พึงมีชีวิตอันอุดมได้

พวกเราที่สวนโมกข์กรุงเทพนี้ 
ก็พอมีบางชุดประสบการณ์เท่านั้น
ที่อาจพอเอาไปปรับใช้และช่วยด้วยได้

แต่ในที่สุด ก็อยู่ที่วชิราวุธเองเท่านั้น
ทั้งนี้ เราก็หวังว่า หากก้าวนี้กับวชิราวุธเป็นไปได้ด้วยดี
การศึกษาและพัฒนายุวชนคนไทย
จะเห็นอนาคตได้บ้าง ไม่มากก็น้อย

คอยดูกันต่อไปนะครับ
เพื่อสะกัดอาการบ้าวูบเดียวของพวกเราทั้งหลายที่กำลังทำท่าว่าจะเอากันไม่อยู่มาก ๆ ขึ้นนะครับ

๔ ธค.๖๐ ๐๙๐๐ น.
บ้านท่าวัง สะพานควาย กทม.