รอยลูกปัด

น้อง ๆ พานั่งรถเครื่องเลียบคลองนางย่อนฝั่งเหนือไปจนถึง "แหล่งแสงทอง" ที่ทุกวันนี้กำลังเป็นไร่แต หลังจากเคยฟู่ฟ่ามากเมื่อ ๑๕ ปีที่แล้ว ซึ่งเมื่อผมมาหลังสึนามินั้น แทบไม่มีอะไรเหลือ นอกจากตามคลังและบนคอของผู็คนเท่านั้น

จากนั้นจึงมุ่งเข้าไปจนถึงสะพานข้ามคลองนางย่อน ที่แถบ "บ้านกลาง" ที่กำลังพบแหล่งลูกปัดใหม่และสร้างความแปลกให้วงการ ตามนี้เห็นเป็น "ซ่าหริ่ม-รวมมิตร" ของนายมิ้งถ้วยนั้น ลำคลองแถบนี้มีแพไม้ไผ่ไว้ล่องเล่น น้ำกำลังงวด ไกลสุดตาที่เห็นเป็นเขาสูงคือ "เขาพ่อตาพระหมี" ที่เป็นจุดหมายตาสำคัญของผู้คนทั้งอาณาบริเวณนี้

น้อง ๆ พาเข้าไปหลังบ้านหลังหนึ่งที่มีพลับพลึงธารกอน้อยกำลังชูช่องามแข่งกับดอกกล้วยไม้ท้องถิ่น โดยมีบานบุรีสีชมพูดอกเติบเต็มต้น พร้อมกับบอกว่า "บริเวณนี้ ทั้งนั้นครับ"

เท่าที่เห็น เป็นตลิ่งสูงสัก ๔ - ๕ เมตรจากชายน้ำคลองนางย่อนฝั่งใต้ มีสภาพเป็นป่าไผ่กับกระถินเทพาที่ผ่านการถางมาก่อนแล้ว มีกอต้นเข้าพรรษาติดผลค้างอยู่บนดินที่พรุนไปด้วยหลุมขุดค้นหาลูกปัด ก้ม ๆ เงย ๆ กันพักเดียวก็ไปลูกปัดลมมา ๓ เม็ด กับเศษแก้วและกระเบื้องจำนวนหนึ่ง เทียบกับเศษอื่น ๆ ที่เอ็มเก็บไว้ได้และเอาไปให้ได้ดูเป็นตัวอย่างด้วย

จากนั้นจึงเลียบคลองนางย่อนฝั่งใต้ออกไปหาถนนเพชรเกษมที่หลังอำเภอ ก็ผ่านค่ายพักแรม "ประเทศนางย่อน" ที่มิ้งเป็นคนประกาศจัดตั้งเมื่อยังเป็นนักเรียน แล้วเกลอเอามาเปิดเป็นค่ายพักแรมริมน้ำนางย่อนจนถึงปากคลอง "บางโร" บรรยากาศสุดยอด มีคนภูเก็ตพาลูกมาพักแรมและกำลังเล่นน้ำอยู่บนแพอย่างน่าชื่นชม

วันนั้น "ดอกเสี้ยวเถา" กำลังชูช่องามมาก
ในขณะที่ "ลูกนกนอน" ก็เกาะอยู่ใต้ใบเต็มไปหมด
ขณะที่ "พญาไม้" ต้นหนึ่งที่ริมทาง 
ช่าง ทิ้งใบรับแดดอยู่สวยมากจนอดถ่ายรูปไม่ได้.

มิ้งกับเอ็ม ช่วยเอารูปซ่าหริ่มที่พบที่ "บ้านกลาง"
มาแนบด้วยได้ไหม ?

และหากจะมีรูปสิ่งของที่พบที่ "แสงทอง" มาแถมด้วยได้ก็ยะเยี่ยมยอดครับ.

ฝากเอาไปแชร์ในกลุ่มลูกปัดโบราณ อันดามันด้วยซิครับ.

๒๗ ธค.๕๙