การพระศาสนา

แม่หมา พาลูก ไปฟังเทศน์
ผ่านเขต ป่าช้า ทิ้งทรากผี
"เดี่๋ยวไม่ทัน ฟังพระ นะคนดี"
"ลูกหิวนี่ อยากลิ้ม ชิมศพลอง"

"พ่อจะกิน ตรงไหน ไวบอกแม่"
"รสเลิศแท้ ตาผี ไม่มีสอง"
"อย่าเลยพ่อ ตามัน แส่แต่มอง
ทั้งโขนหนัง นั่งจ้อง กระจกเงา
จะหาแล แต่สิ่ง สวยงาม
อย่านะพ่อ! เจ้าจะทราม ขืนกินเข้า"
"งั้น! งั้น! กิน หูมัน ได้ไหมเล่า"
"โอ๊ย! หูมัน เฝ้าแต่ฟัง เสียงสอพลอ"
"แม่! แม่! มัน คงไม่ฟัง พระสั่งสอน ?
งั้นลูกวอน กินจมูก ได้ไหมหนอ"
"อย่า อย่า ถ้าเจ้าหยิ่ง ในเหล่ากอ
มันชอบพอ จะดม แต่กลิ่นดี"
"งั้น! งั้น! ลูกจะกิน ลิ้นมันนะ
"ตายละ! สับปลับ, ปล้อนปลิ้น ลิ้นคนนี่
ลิ้นว่าชอบ นิพพาน อย่างโน้นนี้
แท้จริงมี สังสารวัฏ เต็มอัตรา"
"งั้น! ฉัน กินมือ ได้ฤาแม่"
"อัปรีย์แท้ ละลูก มือคนหนอ
หน้ายกไหว้ หลังหลอก ต่อครูบา
ทั้งเข่นฆ่า เฆี่ยนตี พ่อแม่ตัว"
"งั้น! ลูก ขอกัด กินตีนมัน"
"ลูกรัก! นั่นมันร้าย อยู่ใช่ชั่ว!
ไม่ย่างเท้า เข้าฟังธรรม ประดับตัว
เดินไปทั่ว แต่ทาง แห่งอบาย"
"แม่จ๋า! ลูก ขอกิน หัวใจผี"
"หยุด! หยุด แหล่งกาลี น่าใจหาย
ตัวกู-ของกู อยู่นั่น นะลูกชาย
ใจคนไซร้ โสมม เสียสิ้นดี"

"อ้ายชาติชั่ว เรียกตัว ว่ามนุษย์
ผลที่สุด ไม่ดี อะไรนี่
แม่จ๋า หมาไม่กิน ขำสิ้นดี
เสียแรงที่ แสนฉลาด อ้ายชาติคน ฯ"

ภาพนี้มีตำแหน่งอยู่ที่บันไดในด้านนอก
วาดโดย อ.เขมานันทะ 
ยังไม่ได้ถามถึงปีที่วาด
มีที่มาจากนิทานพื้นบ้านไทย
ความหมาย แดกดันมนุษย์ว่าเสียแรงที่ฉลาดแต่ไม่สมค่า หมาไม่รับประทาน.

๕ พค.๖๐
#๑๑๑ปีพุทธทาส
#ปริศนาธรรมที่สวนโมกข์
#เพลินธรรมนำชม