การพระศาสนา

ผมนั้นเกิดอาการน้อมระลึกถึงคุณของพระพุทธองค์อย่างที่สุด
ก็เมื่อได้มาบวชเรียนอยู่ที่สวนโมกข์แห่งนี้

โดยมีท่านอาจารย์พุทธทาสเป็นเทียนเล่มหลัก
กับท่านอาจารย์โพธิ์เป็นเทียนรอง
ร่วมกับเทียมเล่มอื่น ๆ ของทั้งสวนโมกข์แห่งนี้
ไม่ว่าจะเป็นพระภิกษุสามเณร คุณแม่ชี อุบาสกอุบาสิกา 
ตลอดจนฆราวาสชาวไชยาที่กรุณาเลี้ยงดูให้อาหาร เสนาสนะ กระทั่งทุกสิ่งอย่าง

ยังจำได้ถึงวันสุดปีติว่า 
"เราพอจะรู้แล้วแหละว่า อะไรเป็นอะไร
แล้วจะเอาไปใช้อย่างไรได้ในชีวิตข้างหน้า"

พร้อมกับข้อปรารภว่า
"หากอย่างไรเสีย
ขอมอบกายรับใช้ ถวายงานพระพุทธองค์ 
และท่านอาจารย์กับคณะบ้าง ไม่มากก็น้อย"

จากนั้นก็ขอลาออกไปจาริกจนทั่วประเทศไทย
เพื่อสักการะบูชาพระบรมธาตุทั่วทั้งแผ่นดิน
พร้อมกับการเรียนรู้การพระศาสนา 
ณ สำนักต่าง ๆ อย่างไม่เคยมาก่อน 
และไม่ได้ทำอย่างนั้นอีก
จนพอรู้และเข้าใจว่า "ทำไมการพระพุทธศาสนาไทยจึงเป็นอย่างนั้น"

กระทั่งก่อนลาสิกขา
ที่แม่กับน้าพาไปรับกลับนคร
ท่านอาจารย์บอกว่า
"คนสึกนั้นแน่กว่าคนเป็นพระ
เพราะเกราะกำบังน้อยกว่า
ขอให้หมั่นระวังและรักษาให้ดี
ด้วย ๔ เกลอ และ ๙ ตา"

๓๐ กว่าปีมานี้
ที่ทันบ้างไม่ทันบ้าง หลุดบ้างเลยบ้าง
แต่ก็ยังอยู่ในร่องและในรอยตามสมควร
แถมยังมีโอกาสรับใช้งานของพระพุทธองค์
ผ่านการของท่านอาจารย์พุทธทาสบ้าง อย่างนี้
ถือว่าเป็นบุญเป็นกุศลยิ่งแล้ว

แถมที่คณะสงฆ์และอุบาสกอุบาสิกา
...บริษัทแห่งสวนโมกข์
นำโดยท่านอาจารย์โพธิ์ และพี่ใหญ่หลาย ๆ รูป
คาดคั้นให้รับใช้ใหญ่ในนามของ "คณะธรรมทาน"

เกล้าฯ จะพยายามอย่างที่สุดขอรับ ฯลฯ

อรหํ สมฺมา สมฺพุทโธ ภควา ฯ

๒๘ พค.๖๐