การพระศาสนา

"วิสัยโลกิยะ คือธรรมดาแห่งมนุษยโลกที่ยังถูกปกคลุมอยู่ด้วยข่าย คือ อวิชชา โดยอวิชชา มนุษย์จะรู้จักความสุขเพียงแค่อามิสสุข ซึ่งควรเรียกว่าความเพลิดเพลินแห่งใจมากกว่า แล้วก็ยึดถือเอาว่านั่นคือความสุขที่จริงแท้ โลกนี้มีเหยื่อหรืออามิส คือ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ที่ยวนใจ มนุษย์ที่ยังกินเหยื่อ เรียกว่ายังอยู่ในวิสัยโลกิยะอย่างเต็มที่ รู้จักความสุขแต่สิ่งที่ตนชอบหรือกำหนัด จึงไม่ได้รับสุขที่จริงแท้"

"เหล่าผู้ที่ยังพอใจต่อโลก หรือต่อความเป็นอยู่ในโลก เรียกว่า มนุษยโลก ฉะนั้น ธรรมดามนุษยโลก จึงคือความเป็นผู้พอใจติดอยู่ในโลก หรือความเป็นไปในโลก-ในโลก/เพื่อโลก"

"ส่วนผู้รู้จักโลกจนดับความพอใจในโลกทุก ๆ ชนิดเสียได้ คือผู้ข้ามขึ้นพ้นจากโลก (โลกุตตระ) หรือผู้ที่ไม่นับถือเอาความพอใจต่อโลกเป็นอาหารแห่งชีวิตนั่นเอง"

"ท่านผู้อยู่เหนือธรรมดามนุษยโลก ได้รับสุขอันแท้จริง กล่าวคือ ความเป็นอิสระเหนือวิสัยโลก ได้แก่ความสงบเยือกเย็นใจ เพราะไม่หลงโลกแล้วระหกระเหินไปตามด้วยความติดโลก"

"เราจักค่อย ๆ ก้าว จากธรรมดามนุษยโลก ขึ้นสู่สถานะอันอยู่เหนือธรรมดามนุษยโลกได้ ด้วยการปฏิบัติธรรม ! เราจะพบชีวิตที่เป็นอิสระสูงโปร่งเหมือนท้องฟ้าในกลางหาวได้เพราะเหตุนั้น"

การปฏิบัติธรรม โดย พุทธทาสภิกขุ, น.๑๒

ภาพจารึกคาถาเยธัมมาและพุทธอุทาน พบที่เมืองโบราณซับจำปา พรหมทิน และ ศรีเทพ ในลุ่มแม่น้ำป่าสัก จังหวัดลพบุรีและเพชรบูรณ์ จัดแสดงที่พิพิธภัณฑสถานสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ลพบุรี

๒๔ พค.๕๙