การพระศาสนา

การปริยัติมักทำให้เกิด "การอยากรับ" ตรงกันข้ามกับการปฏิบัติ ซึ่งทำให้เกิด "การอยากสละ" เสมอ !

นักปริยัติ ต้องการต้นทุนเป็นวัตถุสิ่งของ และมีปฏิบัติธรรม เป็นการทำโอกาสอันอำนายแก่การรับวัตถุ อันเป็นเครื่องสักการะนั้น ๆ .

นักปฏิบัติ ไม่ต้องการวัตถุเป็นต้นทุน แต่ต้องการกำลังใจที่เข้มแข็งเป็นต้นทุน ใจที่เข้มแข็งเกิดจากการฝึกหัดสละทุกอย่างที่ตนมี ตั้งแต่วัตถุภายนอกจนถึงร่างกายภายใน และกระทั่งความรู้สึกที่ยึดถือว่าตัวตนทั้งสิ้น

เมื่อได้บำเพ็ญการปฏิบัติจนสละสิ่งต่าง ๆ ได้ เป็นอนาคาริกบุคคลพร้อมทั้งกายและใจ เยี่ยงพระอรหันตเจ้าทั้งหลายแล้ว และขณะที่นักปริยัติโดยมาก พากันติดตังแห่งปริยัติ คือลาภผลอยู่ นักปฏิบัติก็จะได้จาริกไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุขแก่สัตว์โลกทั้งหลาย ตามพระพุทธโอวาท

โลกจะถูกลอกฝ้าในนัยน์ตาโดยนักปฏิบัติ เพราะฉะนั้น นักปริยัติที่ดีจึงพากันสืบต่อหน้าที่ของตน ๆ ด้วยการปฏิบัติ หรือการทำประโยชน์ให้แก่สากลโลกยิ่ง ๆ ขึ้นไป.

ที่มา การปฏิบัติธรรม โดย พุทธทาสภิกขุ หน้า ๗๕

ภาพ บัวดิน ๔ จำพวกบานบนลานบ้าน เมื่อวันที่ ๒๘ กย.

๒๙ กย.๕๙