การพระศาสนา

เป็นชีวิตที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอิ่ม ความพอ ไม่มีความปรารถนา (demand) ในสิ่งที่สนองความอยาก (supply) ของมนุษย์ทุก ๆ ชนิด จะเป็นเงิน ทอง ยศ ชื่อเสียง ฯลฯ หรืออะไรก็ตาม แม้ที่สุดถึงเครื่องนุ่งห่มและอาหารที่จะบริโภค จะได้ก็ไม่ยินดี คงบริโภคเพียงเพื่อให้กายนี้ดำรงอยู่ได้ จะไม่ได้เลยก็ไม่เดือดร้อน แม้ร่างกายนี้จะต้องแตกดับไปเพราะขาดอาหารก็ยังคงมีสติเพ่งมองสภาวะธรรมดา คือ การแตกแยกทำลายของขันธ์หรือร่างกายนี้ สามารถยิ้มเยาะยถาสภาวะ คือ การแตกดับอันนี้ได้ทุกเมื่อ จนกว่าจะดับไปไม่มีเชื้ออะไรเหลือสำหรับปฏิสนธิอีกสืบไป เป็นความดับที่สนิทที่สุด ไม่ต้องเวียนมาสู่การเวียนวนในสงสารสาครอีกเลย.

ชีวิตที่จะลุถึงยอดสุขแท้จริงเช่นนี้ คือชีวิตของผู้ปฏิบัติธรรม !

มนุษย์ผู้จะลุถึงยอดสุขแท้จริงเช่นนี้ คือมนุษย์ผู้ปฏิบัติธรรม !

หากยังไม่ลุถึงยอดสุข ก้าวไปได้เท่าใด นั่นคือนิพพานล่วงหน้าน้อย ๆ หรือ รสล่วงหน้าของพระนิพพานอันจะเกิดขึ้น เท่านั้น !

ที่มา การปฏิบัติธรรม โดย พุทธทาสภิกขุ หน้า ๗๗-๗๘

ภาพ เมื่องบังสกุลอัฐิแม่-พ่อ-พี่เติบ พร้อมคุณตา-คุณยาย-คุณทวดและบรรพชนทั้งหลาย

๓ ตค.๕๙