บัญชาชีวิต
- Details
- Written by Super User
- Category: บัญชาชีวิต
- Published: 24 March 2017
- Hits: 1421
อีก ๕ วัน วลัยลักษณ์จะอายุ ๒๕ ปี
Silver Aniversary of WU in the next 5 Days
(bunchar.com บัญชาชีวิต 20170324__1)
เมื่อวานนายกชกร น้องที่อยู่ฝ่าย ปชส.ที่วลัยลักษณ์
โทรมาบอกว่า อยากขอบันทึกอะไรสักนิด
เนื่องในวาระ ๒๕ ปีของมหาวิทยาลัยที่กำลังจะถึง
ผมจึงทบทวนไว้ ๒ ประการ อย่างนี้ว่า
๑) ทำไมถึงได้ไปอยู่ แถมตีทะเบียนเป็นบุคคลากรคนแรกของที่นี่
๒) อยู่แล้วได้ทำอะไร ในระยะ ๑๐ ปีที่ได้อยู่
ที่ผมได้ไปอยู่วลัยลักษณ์ในปี ๒๕๓๕ เมื่อ ๒๕ ปีก่อน ต้องย้อนไปว่าตอนนั้นผมจบแพทย์ทำงานมาแล้ว ๑๐ ปีพอดี คือ เป็นหมอที่ศูนย์วัณโรคมา ๕ ปี แล้วมาเป็น ผอ.กองสาธารณสุขเทศบาลเมืองนครอีก ๕ ปี กำลังอิ่มตัวกับงานจนคิดขยับหาอะไรทำอีกเพราะทำมากมายหมดที่ท้าทาย พอดีตอนนั้นเกิดเหตุ รสช.แล้วนายกฯ คนนั้นประกาศกร้าวมากว่าข้าราชการทุกคนต้องทำตามนายกรัฐมนตรี แถมต่อต้านคัดค้านเท่าไหร่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะลง จึงตกลงใจยื่นหนังสือขอลาออกจากราชการ ขี้เกียจเป็นผู้ใต้บังคับบัญชานายกฯ อย่างนั้น แถมนายกฯ นั้นดันให้คนมาทาบทามไปเป็นที่ปรึกษานายกฯ จนต้องบอกไปว่า "ได้ไง ผมกำลังชุมนุมต่อต้านอยู่ยิก ๆ" ก็พอดีพระเจ้าอยู่หัวฯ เรียกเข้าไปกำราบ เรื่องจบ ผมไม่ทันได้รับอนุมัติลาออก ก็เลยอยู่ต่อ แต่ใจนั้นมันไม่อยู่แล้ว ก็เลยสมัครจะไปเป็นครูที่ วค.นคร ทำเอาที่หน้าเขาก็งงกันยกใหญ่
ตอนนั้นพอดีคนนครกำลังรณรงค์เรื่องมหาวิทยาลัย ซึ่งผมก็ไม่ได้เข้าร่วมเท่าไหร่ เพราะเห็นต่างบางประการ โดยเฉพาะวิธีประจบนายทหารใหญ่คนหนึ่งมากเกิน แล้วบังเอิญวันหนึ่งตามไปฟังการรายงานความคืบหน้า มวล. ที่ รร.ไทยโฮเต็ล อ.วิจิตร ที่ผมกำลังร่วมงานใน กก.พัฒนาเด็กกับท่านในสมัยนายกฯ อานันท์ เอ่ยปากชวน ก็เลยตกกระไดพลอยกระโจนเข้ามาด้วยเหตุว่า
หนึ่ง - กำลังอิ่มตัวงานเก่า และเป็นจังหวะเปลี่ยนพอดีของชีวิตผม
สอง - เห็นพ้องว่าการศึกษาของชาติคือหัวใจแห่งอนาคต เป็นหมอรักษาหรือพัฒนาอะไร ๆ ก็ไม่สู้การศึกษาสร้างคนและองค์ความรู้
สาม - พรบ.วลัยลักษณ์ กำหนดวัตถุประสงค์ชัด ๔ ประการ นอกจาก สอน - วิจัย - ทำนุวัฒนธรรม ยังมีเรื่อง บริการและนำพัฒนาสังคมท้องถิ่น ซึ่งคืออีกหนึ่งใน "ของชอบ" มาแต่ไหน ๆ
สี่ - สนองคุณบ้านเกิดเมืองและคนนคร ที่ต้องการมหาวิทยาลัยกันมากมาย
ตอนนั้นก็ตั้งเป้าไว้อย่างนี้ว่า
หนึ่ง - สร้างมหาวิทยาลัยให้บ้านเกิดเมืองนอนให้สำเร็จด้วยดี
สอง - สร้างให้เป็นมหาวิทยาลัยที่ดีให้ได้
สาม - หากเป็นไปได้ ให้เป็นอีกมิติใหม่ของวงการการศึกษา
โดยตั้งใจไว้ว่าอาจจะอยู่นาน หากเป็นไปได้ แต่ยังไงก็ขอให้สำเร็จในระดับหนึ่ง อย่างน้อยเปิดรับนักศึกษาและเรียนกันจบสักรุ่น ซึ่งก็พยายามและทำอยู่ครบ ๑๐ ปี นศ.รุ่นแรกจบพอดี ผมก็ขอลาออกบอกว่า "เพื่อไปใช้ชีวิตแนวอื่น" ที่หลายคนคิดว่าจะไปบวช แต่ผมอยากใช้ชีวิตอิสระ ไม่ขอเป็นลูกน้องลูกจ้างใครอีกต่อไป อะไรน่าทำและพร้อมจะทำก็ทำ อะไรไม่ใช่ ไม่ชอบ ก็จะไม่ทำแล้ว ทนทำมา ๒๐ ปี ๓ กระทรวงทบวงกรม พอแล้ว
แล้วได้ทำอะไรไว้บ้าง ที่วลัยลักษณ์
โดยหลักแล้วที่ผมพยายามทำอย่างยิ่งที่วลัยลักษณ์ คือ
หนึ่ง - มุ่งหมายให้มีระบบงานที่โปร่งใส เปิดเผย ตรวจสอบได้ ไร้ครหา ไม่มีการหาประโยชน์นอกระบบที่ไม่พึงได้ โดยเฉพาะการดูแลการสำรวจจ่ายค่าชดเชยทรัพย์สินและผลอาสินแก่ราษฎรที่เคยเข้ามาอยู่ในที่ดิน การพัฒนาพื้นที่ ก่อสร้างอาคาร ถนนหนทาง ตลอดจนการจ้างเหมาต่าง ๆ แบบที่ว่าพยายามอย่างที่สุดในช่วงที่ตัวเองมีอำนาจ บทบาทหน้าที่
สอง - มุ่งสร้างการมีส่วนร่่วมกับชุมชน ท้องถิ่น ประชาชนคนนครและภาคใต้ซึ่งเป็นพื้นที่บริการตามที่กำหนดไว้ในโครงการจัดตั้ง และ พรบ. ไม่ว่าจะเป็นชุมชนสาธิต ชาวท่าศาลา ประชาคมคนนคร ตลอดจนแวดวงการพัฒนาภาคใต้ ด้วยหลายกิจกรรม โครงการและงาน ผ่านศูนย์บริการวิชาการที่ริเริ่มขึ้นก่อนส่วนงานใด ๆ ในมหาวิทยาลัย เรื่องนี้ผมพยายามไม่น้อย ด้วยเห็นจุดอ่อนของเมืองนครที่ "ติดกับดักการพัฒนา" ที่ภาครัฐ การเมือง พ่อค้า ประชาชน ขยับกันไม่ไป หากได้มี "ภาคีวิชาการที่ดี มีศักยภาพและไม่ฝักฝ่าย" ขึ้นมาสักหน่วย เชื่อว่าน่าจะช่วยได้ไม่น้อย ในขณะเดียวกันก็พยายามบอกชาวนครและผู้คนว่าอย่ามองเห็นมหาวิทยาลัยเพียงแค่เม็ดเงินกับค่าที่ดินทรัพย์สิน เพราะจริง ๆ มหาวิทยาลัยมีคุณและค่ามากกว่านั้นมาก
สาม - ทุ่มเทกับการพัฒนาระบบงานพัฒนานักศึกษาให้ใหม่มากขึ้นจากที่ทำ ๆ กันอยู่ เพื่อให้เป็นแหล่งการศึกษาเรียนรู้ทั้งวิชาความรู้ วิชาชีพ โดยเฉพาะวิชาและทักษะชีวิตต่าง ๆ โดยออกแบบให้เป็นทั้งที่เรียน ที่เล่น ที่ลองใช้ชีวิต หลังจากอยู่แต่กับพ่อแม่พี่น้องมาเกือบ ๒๐ ปี เพื่อให้พร้อมก้าวต่อไปในชีวิตข้างหน้า จากประสบการณ์ของชีวิตที่ได้เข้ามาอยู่ใน "เมืองจำลอง" น้อย ๆ ที่มีเพื่อนพ้องน้องพี่ป้าน้าอา ครูบาอาจารย์ ฯ ก่อนที่จะออกไปเผชิญชีวิตจริงที่ยิ่งกว่าอีกมากมาย
สี่ - พยายามยึดโยงกับพระพุทธศาสนา ด้วยความระลึกและเคารพต่อศาสนาและศาสนิกอื่น ๆ ตลอดจนประวัติศาสตร์ศิลปวัฒนธรรมอันดีงามและมีอยู่อย่างมากมายในท้องถิ่นเมืองนครศรีธรรมราช ซึ่งเป็นเสมือนหัวจิตหัวใจและชีวิตจิตใจของผมเอง
ฯลฯ
นอกนั้น ผมรู้ดีว่าตัวเองไม่ถนัดพร้อมกับไม่ชอบ ไม่ว่าจะฝ่ายบริหารจัดการที่ถือว่ามีอำนาจมาก กับฝ่ายวิชาการที่เป็นอีกหัวใจของมหาวิทยาลัยไทย ได้พยายามขอปลีกหลีกเสมอ แม้บางจังหวะจะถูกมอบหมายให้ทำบ้างเป็นระยะ ๆ เมื่อมีความจำเป็น
ผมทำได้และได้ทำเท่านี้จริง ๆ
นอกจากนี้นึกไม่ค่อยออกเพราะจากมา ๑๕ ปีแล้วครับ.
แต่เวลาเครื่องบินผ่านท่าศาลาก็มองดูด้วยรัก ห่วงใยและปรารถนาดีเสมอ จำได้ตั้งแต่เมื่อบินผ่านแล้วต้องมองหาถนนและทางน้ำเพื่อหมายที่ กระทั่งเมื่อไถเขตและทางรอบแรกที่แสงแรงและบนถนน จนกระทั่งเริ่มขุดสระหน้าและใน ก่อนที่จะทยอยตอกเสาเข็ม เริ่มสร้างอาคาร มุงหลังคาสีเขียว ที่ทุกวันนี้จางลงมากแล้ว ในขณะที่ตัวอาคารกำลังทาสีใหม่ให้สดใสจัดจ้าน
หวังว่าบางสิ่งที่ได้ทุ่มเทและพยายาม จะส่งผลบางประการ และได้รับการยกระดับพัฒนาตามสมควร ส่วนผมนั้น ได้ทำและทำได้เท่านี้เท่านั้น คือถึงมหาวิทยาลัยได้เปิด และ นศ.รุ่นแรกได้จบ นอกนั้นอยู่ที่ท่านทั้งหลายที่สืบสานกันมา มีทั้งท่านที่เคยร่วมแรงและใจกันมา ลูกศิษย์ลูกหาที่เล่าเรียนจากที่นี่ และท่านอื่น ๆ ที่น่าจะคือกำลังสำคัญในทุกวันนี้.
หากนึกอะไรออกอีก อาจจะระลึกอีกครับ.
๒๔ มีค.๖๐
