บัญชาชีวิต

โดยผมขอ "อุ้มไอ้ภีม" สักครั้ง
แล้วก็แว่วคึดถึงวลีที่ภีมเอ่ยเป็นประจำว่า "พี่หมอ...ผมว่า..." เมื่อเราแลกเปลี่ยนทัศนะที่มักจะไม่คล้องต้องกันทั้งร้อย จนทำให้ได้ร่วมงานกันไม่มากนัก แม้จะมีหลักการร่วมกันก็ตาม

วัดป่ายางที่ถือเป็นรังอยู่และตายของภีมวันนี้สงบเงียบ เมรุที่หน้าดงยางยังรอรับอีกหลาย ๆ คนที่ยังไง ๆ ก็ต้องตามไป

แคทลียาดอกขาวสะอ้านสวยที่เกาะต้นมังคุดอยู่ ๒ กอ กำลังบานเต็มที่ และภีมก็น่าจะได้ชมและดมด้วยแล้วเมื่อไม่กี่วันนี้ มีบางดอกเหี่ยวรอร่วงตาม ๆ กันไปไม่ต่างจากภีม

ปุก ที่ตอนนี้ทำงานที่สำนักศิลปศาสตร์ วลัยลักษณ์ บอกว่า "ภูมิ" ที่เป็นหนุ่มแล้ว ทำงานอยู่ที่รัฐยะโฮร์ตรงช่องแคบมะละกา ขอแบ่งอังคารพ่อไปลอยที่นั่นด้วย จะได้อยู่ไม่ไกลกัน ส่วนนาย "พฤกษ์" กำลังเรียนอยู่ปี ๓ ไม่ได้ถามว่าที่ไหน "พี่ภีมไปสบายแล้ว ไม่ต้องห่วงทางนี้"

ขณะที่กุ้ง สรุปให้ผมฟังว่า "ภีมมันไปดีตามที่มันเชื่อและชอบ" นี้ขนาดเข้าไปนอนรอตรวจวิเคราะห์อยู่ที่มหาราชแล้วนะ เกิดอยากออกมาปฏิบัติภาวนาที่วัดป่ายาง แล้วพอดีเขามีการล้างพิษต่อ ภีมบอกว่าสบายขึ้นก็เลยไม่ไปตรวจต่อ นอนหน้ายิ่มพริ้มเลยแหละหมอ"

"พี่หมอ...ผมว่า..."
สบายให้สุด ๆ นะครับภีม.

๑๑ เมย. ๖๐