บัญชาชีวิต

ที่หน้ากุฏิสมภารวัดวันนี้มีชบาขาวอยู่กอหนึ่ง ให้ดอกอยู่หลายระยะ
ตั้งแต่ดอกตูมเขียว, เป็นหลอดขาว, กำลังคลี่กลีบ, จนบานพร้อม, เริ่มหุบเหี่ยว และ เรียวลงแล้ว

“เติ้นอายุเท่าไหร่แล้ว ?” ป้าคนหนึ่งที่มาถึงไล่ ๆ กัน แล้วผมยกเก้าอี้ให้นั่งข้าง หันมาถามน้าพา
“แปดสิบแปดแล้ว...แล้วคุณล่ะ ?”
“พอ ๆ กัน แปดสิบเอ็ดแล้ว, มาแต่ไหน ?”
“ท่าวังค่ะ” น้าพาตอบตามวิสัย
จากนั้นต่างก็นั่งรอเวลาบูชาเคราะห์ กับพ่อท่านชำนาญ แห่งวัดจันทร์ที่ดอนตรอ
ท่านบอกว่าปีนี้น้าพาอายุ ๘๘ พ้นพระราหู ปีมะเส็งให้มาบูชาวันศุกร์ ผมก็เลยพามาอย่างนี้ปีละครั้ง

หากจำได้ ปีที่แล้วพบป่าตะเคียนแห่งดอนนี้ที่สวยมาก ๆ
มาปีนี้ มีการตัดโค่นจนเตียนเหลือแต่ตออย่างนี้
“นี้ท่านโค่นแต่ใด ? เอาไปทำไหรละครับ ?”
“เพิ่งโค่นนิ อิได้เปิดโบสถ์ให้แลสวย, โหม่ท่าหลามาเหมาเอาทำเรือ เกือบ ๒๐ ต้น สองแสนหว่า...เสียงว่า”

ผมไม่กล้าถามต่อว่าแล้วในป่าทั้งดอนตรอเลยไปในนั้นจะเมื่อไหร่ ?

จากรมณียสถานเมื่อวันวาน ก็กลายเป็นสังเวชนียสถานได้ในวันนี้...เป็นเช่นนี้นั้นเอง.

๑๒ พค.๖๐