บัญชาชีวิต

บนโต๊ะอาหารกลางวันเมื่อวันนั้น 
ผมนั่งข้างท่านอธิการฯ สมบัติ กับ ปลัดวิจารณ์ กระทรวงทรัพย์ฯ
ในฐานะที่นอกของทั้งสองวงการก็เลยไม่ค่อยมีอะไรจะคุย
จู่ ๆ ๒ ท่านก็เอ่ยถึง “พ่อไพรวัลย์” ในทำนองชื่นชมหลายอย่าง
“ผมก็เลยให้มาดูแลโครงการขยะของมหาวิทยาลัย
แถมยังบอกว่าขอซื้อแต่ของเอามาประกอบเอง จะได้ไม่ต้องเสียค่า เอฟ”

ผมจึงถามว่าไพรวัลย์ไหนครับ ภูมิทัศน์ หรือ ศูนย์วิทย์ฯ ทั้งที่คิดอยู่แล้วว่าน่าที่หลัง
ยังจำได้ถึงทั้ง ๒ คน ที่นึกนิยมอยู่เสมอ รับผิดชอบ แข็งขัน ร่าเริงแจ่มใส วางใจได้
แถมยังช่วยเป็นธุระเอารถมอริสของพ่อกะแม่ไปให้พี่ชายที่ทำอู่ซ่อมให้จนใช้ได้ดีอยู่พักใหญ่

จากนั้น มีการพูดไกลถึงโลกโน้นโลกนี้ ดูเหมือนจะเริ่มโดย อ.มยุรี
แล้ว อ.วิจิตร ก็บอกว่าเมื่อบวชตอนยังไม่ทันเข้ามหาวิทยาลัย
แล้วเจ้าอาวาสที่ท่าสะอ้าให้เป็นเจ้าพิธีล้างป่าช้าที่นั่น ก็เลยเลิกกลัวผีแต่นั้นมา
ผมก็เลยเล่าเรื่องที่แม่เล่าตอนเข้าไปนอน รพ.กท.ว่า ดึก ๆ ไม่รู้ใครชอบมาชวนไปอยู่ด้วย
บอกว่ารอแม่มานานแล้ว แรก ๆ ก็เป็นผู้หญิง ตอนหลังเป็นผู้ชายใส่เสื้ออย่างหมอ
แม่ยืนกระต่ายขาเดียวว่า “ยังไม่ไปด้วยหรอก อยู่กับลูก ๆ สะดวกสบายดีที่นี่”
จากนั้นพวกเราก็ต้องให้แม่ทดสอบทุกห้องก่อนเข้านอนพัก ว่ามี “ญาณวิเศษ” อะไรไหม
ผมนั้นไม่ได้เชื่อเรื่องนี้เลย และตัวเองก็ไม่เคยเจอ
แต่ในเมื่อแม่บอกอย่างหนักแน่น ก็เลยถามพยาบาล ทุกคนตอว่าไม่มี ไม่เคย ไม่ ๆ ๆ ในทุกประการ
ตอนหลังผมลองถามบุคคลในวงการ
ว่าที่ตึกนี้ ห้องนี้ มีใครเป็นหมอรูปร่างท่านทางอย่างที่แม่เล่าบ้าง
มีคนบอกว่า ลักษณะท่าทางอย่างนั้น คล้ายคุณหมอผู้ก่อตั้ง รพ.โรคหัวใจที่นี่
แถมตอนท้าย ท่านก็มานอนรักษาตัวอยู่ที่ห้องนั้นนั่นแหละครับ !!!

เอาละซี ตานี้
ทั้ง อ.วิจิตร และ อ.ประเสริฐ เกิดรู้จักละเอียดเลยว่าคือหมอไหน ชื่ออะไร ลูกใคร สามีใคร
แถมประกอบวีรกรรมอะไรไว้บ้าง
ผมบอกให้ทาง รพ.ทำบุญเสียบ้าง
ส่วนที่แม่ผมท่านไปนั้น ไม่ได้ตามคำชวนนั้นแน่ ๆ เพราะปฏิเสธมาตลอดครับ

๗ ตค.๖๐