บัญชาชีวิต

พ่อยศไกรส่งนี้มาสู่ระบบ แล้วพอดีผมพบเข้า
โอ้พระเจ้า อนิจลักษณ์ที่วังเวียงมาถึงขนาดนี้แล้วหรือ ?

ตั้งใจว่จะแวะมาอีกสักคราว ไม่รู้จะเมื่อไหร่ดี

ครั้งนั้น ผมนั่งรถคนเดียวจากอุดรไปนอนแคมโขงที่หนองคาย
แล้วข้ามไปขอนอนบ้านท้าวย่วมนักเสพในกำแพงนครเวียงจันทน์
ก่อนที่จะขี่รถเมล์ลาวผ่านเขื่อนน้ำงึมไปถึงวังเวียงตอนบ่ายแก่
รีบหาที่พักง่าย ๆ แล้วเช่าห่วงยางให้เขาขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งริมน้ำชองคนเดียว
บอกว่า แช่ล่องลงไปเรื่อย ๆ เจอคนก็พอดีตลาด ให้หาทางขึ้นเอาเอง

เย็นมากแล้ว ไม่มีใครเลย เขาทิ้งริมน้ำแล้วไปเลย
เราก็ล่องลงไปเรื่อย ๆ ไม่มีใครในน้ำสักคนเดียว
แถมสองฝั่ง มีทั้งทุ่ง นา ไร่ และป่าสลับกันไป นาน ๆ มีคนกำลังกลับบ้าน

ขนาดอย่างนั้นแล้ว เจอป้ายไม้บอกว่าบนฝั่งนี้มีถ้ำ
ผมก็ตะกายน้ำเข้าฝั่ง เพื่อเดินเข้าไปหาดู
ตอนนี้ แบกห่วงยางไปด้วย กลัวกลับมาหาไม่เจอแล้วจะไปต่อได้อย่างไร ?

กลับมาลอยต่อจนถึงย่านตลาด ที่แม่หญิงลาวมาอาบน้ำกันเต็มไปหมด น่ามองมาก
ส่วนฝรั่งมังค่าก็ไม่น้อย นั่งอยู่ตามร้านและเพิงพัก 
มีสะพานไผ่ลอยกั้นลำน้ำอย่างนี้นี่เอง เขาถึงบอกเราว่าลอยลงไปเถิด ไม่ไปไหนดอก

ตอนเช้า ตื่นไปขี่จักรยานได้ไม่ไกล แต่เห็นโขดเขากับทุ่งนาแล้วรู้เลยว่าสวรรค์แน่ ๆ
จากนั้นมาวนเวียนดูโฮงยากะสถานพยาบาลของลาวเขา ตามประสาหมอ ๆ
ก่อนจะแวะเหมาผ้าซิ่นลาวริมทางมาหลายผืน
แล้วต่อรถประจำทางไปหลวงพระบาง ที่ทั้งคันมีแต่คนต่างประเทศทั้งนั้น
เว้นลาวคนหนึ่งนั่งข้าง ถามผมว่า "คุณเป็นดาราหรือพิธีกรโทรทัศน์ใช่ไหม ?"
นึกไม่ออกว่าเราไปเหมือนใคร ?

จำได้แต่ว่าถนนสายนี้ คือถนนบนฟ้าแท้ ๆ
ยังอยากไปนั่งรถผ่านอีกสักรอบ

ถึงหลวงพระบางเย็นมาก รีบหาที่พักแล้วเที่ยวต่อจนทั่ว
ขากลับผมบินเชียงขวางคนเดียว เหมารถมอเตอร์ไชค์พ่วงข้าง
พาไปท่องทุ่งไหหินได้หลายทุ่ง
กลับมานอนเรือนแถวแห่งเดียวในเวียง แล้วบินต่อไปผ่านกำแพงนครเวียงจันทน์
เพื่อกลับประเทศไทย

กะว่าจะเอาอะไร ๆ ไปประกอบการปรับพัฒนาที่คีรีวง ซึ่งถึงวันนี้น่าจะสายเสียแล้ว

ว่าง ๆ จะแวะไปใหม่สักคราว
ขอบคุณ "แบกกล้องท่องเที่ยว" และ "พ่อยศไกร" ครับผม

๒๕ มิย.๕๙