บัญชาชีวิต

ไหน ๆ เมื่อวานนี้ที่คุณสายใจ ภริยาอาจารย์เติมศักดิ์ กฤษณามระมาในงานแม่ด้วย ผมก็เลยนึกถึงเรื่องหนึ่งที่ “สนุกทุกครั้งเมื่อแม่เล่าแบบกลั้นหัวเราะไม่อยู่”

แม่ขึ้นเรื่องว่าอันที่จริงเรื่องนี้นิดเดียวเท่านั้น เกี่ยวกับน้ำหอมโอเดอโคโลญจ์ขวดเดียว

ไม่รู้ใครเป็นต้นตอ แต่คือญาติพ่อทางยะลา ฝากโคโลญจ์ 4711 ขวดใหญ่มาให้สะใภ้เมืองนคร
ความที่เป็นของดี ขวดใหญ่ยักษ์พิเศษ แม่ก็เลยเก็บไว้ก่อน

กระทั่งยายผ่องที่แม่เคารพและนับถือมากมาเมืองนคร แม่ก็เลยมอบให้

ข้างยายผ่องนั้น หากได้ของอะไรดีมา ไม่เคยใช้เอง มักนึกถึงคนอื่นก่อนเสมอ ไม่หลาน ๆ ก็ท่านนั้นท่านนี้

ยายผ่องของพวกเราคนนี้เป็นญาติผู้ใหญ่จากท่าศาลาที่แม่น้าพาเคารพและผูกพันมาก ๆ เป็นคนใจเด็ด เพราะพ่อที่เป็นกำนันอยู่ที่ศาลาน้ำท่าศาลา จะจับแต่งงานแต่ยายไม่ยอม ก็เลยหนีจากบ้านไปเมืองนครแล้วเดินตามทางรถไฟจะไปกรุงเทพ จนสุดท้ายเมื่อได้ไปถึงก็ฝากตัวอยู่กับท่านหญิงมณฑารพจนได้เรียนพยาบาลจุฬารุ่นเก๋ากึ๊กแล้วเบื่อระบบลาออกมาเป็นพยาบาลอิสระที่ใคร ๆ ก็เรียกหา โดยเฉพาะกับครอบครัว ณ สงขลา และ สารสิน ในกรุงเทพ ขณะที่ฝ่ายเมืองนครนั้น ก็ดูแลหลานคุณตาขุนบวรฯ แทบทุกคน ผมเองก็ทำคลอดโดยยายผ่องที่บ้าน

เมื่อยายผ่องได้ของดีระดับนี้ จึงรอจังหวะและโอกาสมหามงคล นำไปมอบให้คุณสมศรี ลูกสาวคนโตของเจ้าพระยาศรีธรรมาธิเบศร์ (จิตร ณ สงขลา) ซึ่งเป็นเจ้าพระยาคนสุดท้ายของสังคมไทย

ข้างคุณสมศรีนั้น ก็เห็นเป็นของดีพิเศษ จึงไม่ได้ใช้เอง สุดท้ายมอบต่อให้คุณเชื้อชื่น ภริยาของคณหมอมานพ บุนนาค เป็นของพิเศษ โดยไม่มีใครทำกาลานุกรมถึงการเดินทางของน้ำหอมขวดนี้ว่ากี่ปีแน่

แต่ที่สนุกที่สุดก็เมื่อคุณเชื้อชื่นเกิดจะใช้เองขึ้นมา

ปรากฏว่าน้ำที่น่าจะหอมขวดใหญ่นี้ ที่ไม่เพียงหมดหอม แต่เต็มไปด้วยกลิ่นอื่นอันมิปรารถนา
และโชคดีที่คุณเชื้อชื่นนั้นสนิทกับคุณสมศรีเพียงพอที่จะกล้าบอกว่าน้ำนั้นไม่หอม โดยคุณสมศรีก็พอจำได้ว่าใครให้มา ความจึงแตกต่อ ๆ มาจนถึงแม่ และเต็มไปด้วยเรื่องหัวเราะขบขันทุกครั้งคราวที่คิดถึง

งานนี้สรุปว่า ของดีมาก และ คนที่รักและเคารพมาก อาจจะได้ของที่ดีเกินอย่างนี้กันก็ได้.

เบื้องหลังเรื่องนี้ มี “ยายผ่อง-แผ้วคอนเน็คชั่น” ที่น่าสนใจมาก แล้ววันหน้าจะเล่าให้ฟัง เพราะผมเองก็เคยใช้มาแล้ว.

๑๕ กย.๕๙