เพื่อแผ่นดินเกิด

ได้ถามไถ่ว่าหากมีเวลานิดเดียว ควรแวะที่ไหน ?
ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวว่า 
"สวนเกษตรทฤษฎีใหม่...ตามรอยเท้าพ่อ
...หม้อข้าวหม้อแกงลิงพันธุ์ใหม่ของโลก" ซิครับ

สุดท้ายก็ได้อยู่แต่ที่นี้เท่านั้นเมื่อวานนี้
เป็นซุ้มแสดง "หม้อข้าวหม้อแกงลิงกระบี่เอนสิส"
ที่เพิ่งพบใหม่ที่เขานอจู้จี้ จังหวัดกระบี่ เหนือสระมรกตขึ้นไป ๗ - ๘๐๐ เมตรจากระดับน้ำทะเลปานกลาง และได้รับการพิเคราะห์ดีเอ็นเอรับรองจากสวนพฤกษศาสตร์คิวแห่งนครลอนดอนแล้วว่า "ใหม่หมาด" ในโลกนี้แน่นอน ทำให้ทุกวันนี้มีการค้นพบ "หม้อฯ" นี้ในไทยแล้ว ๑๔ สายพันธุ์ กับ ๑ แขนง ซึ่งยังต้องพิสูจน์อีก เพราะขาดการศึกษาทางพันธุกรรม แถมที่มีชาวต่างชาติเข้ามาศึกษาไว้อีกมากนั้น ไม่อาจประกาศการรับรองอย่างเป็นทางการได้ เพราะมาสำรวจศึกษาอย่างไม่เป็นทางการ ไม่ได้รับหนังสืออนุญาตจากทางการไทย จึงกลายเป็นงานเถื่อนไปทั้งหมด แถมนักวิชาการไทยที่ไม่เถื่อนก็ไม่ทำ หรือไม่ก็ทำกันไม่ไหว ฯลฯ

อ.ท่านนี้ที่เป็นผู้ค้นพบ เป็นคนสงขลา กรุณารีบมาบรรยายสรุปให้พวกเรา พร้อมบอกถึงการรู้จักดู "หม้อฯ" นี้ ทั้งหม้อบนและหม้อล่าง มีผู้ที่ร่วมฟังด้วยท่านหนึ่งบอกว่า "ยังไม่เจ๋ง เพราะไม่ตั้งด้วยชื่อตัวเอง เจ๋งสุด" ผมจึงแย้งไปว่า "นี้แหละเจ๋งสุด คือให้เกียรติกับแผ่นดินที่เกิดสายพันธุ์ ไม่เอาชื่อตัวเองไปตั้งอย่างที่หลายนักวิชาการชอบติดตัวตน" ก็ไม่ทราบว่าท่านนั้นจะเคืองผมไหม แต่ท่านอาจารย์บอกผมว่า ก็คิดอย่างนั้น จึงเสนอตั้งชื่อ "กระบี่เอ็นสิส-อยู่ในกระบี่" อย่างนี้นะครับ

ในซุ้ม นอกจากสารพัดพันธุ์ "หม้อฯ" ที่เอามาจัดแสดงอย่างสวยงามมากแล้ว ยังมี "หม้อฯ ด่าง" กับพืชอื่น ๆ ที่พัฒนาใบให้เป็นเครื่องหาโปรตีนบำรุงต้นแบบอื่น ๆ มากกว่าหม้อที่ปลายใบ อาทิ ขยายใบให้เป็นหลอดยาวเพื่อดักสัตว์ลงไปตายแล้วย่อยกินรูปแบบต่าง ๆ หรือทำให้ปลายใบกลายเป็นสองกาบคล้ายปากคีบ ที่เราเรียกว่า "กาบหอยแครง" รวมทั้งที่ออกขนแล้วปล่อยหยดน้ำเหนียวมาดักติด ที่เรียกว่า "หยดน้ำค้าง" ส่วนใหญ่มาจากเมืองนอก นกเว้น "หยดน้ำค้าง" ที่พบไปทั่ว ๆ ทั้งประเทศไทย แต่ส่วนใหญ่ใครไม่ได้ดูจึงไม่ค่อยเห็นกัน

ส่วน "หม้อฯ" เมืองนครที่แถวย่านท่าแพ-สนามบิน-ทุ่งท่าลาด ที่นิยมเอามาใส่เหนียวนึ่งกินกันนั้น อ.บอกว่า พันธุ์มิราบิลิสทั้งนั้นนะครับ

งานนี้ ได้ยินข่าวว่าหน่วยไหนก็ไม่รู้กำลังตั้งงบจะสร้างศูนย์ฯ อะไรสักอย่าง เพื่อศึกษาพัฒนาพันธุ์พืชพิเศษในพื้นที่ภาคใต้ ไม่เกี่ยวกับอาจารย์คณะนี้ ถึง ๓๕๐ ล้านบาท ผมตกใจจนแทบสำลักว่างานนั้นเจ๊ากับเจ๊งแน่ ๆ หากเริ่มอย่างนั้น และแนะนำอาจารย์ไปว่า ทำเล็ก ๆ กับคนที่เอาจริง อย่าเอาตังค์เป็นตัวตั้ง ทั้งนี้ในเมืองนครและภาคใต้นั้น มีคนจริงเรื่อง "หม้อฯ" นี้ และพืชพันธุ์ท้องถิ่นมากมาย หากจะทำจริง จะร่วมด้วยช่วยกันอีกคน เพราะหลายคนที่ผมรู้จัก เขารักจริงและทำกันเต็มไปหมดครับ.

กลัวโครงการใหญ่ ๆ และงบประมาณเยอะ ๆ มาก ๆ เลยครับ

๒๖ มีค.๖๐
ขอบคุณ ม.วลัยลักษณ์ กับ อ.ที่ยังไม่รู้ชื่อและคณะผู้ศึกษาวิจัย
ขอบคุณ พี่ไก่ ครูโรจน์ และสมจิตร มาก ๆ ครับ