เพื่อแผ่นดินเกิด

ก็เลยทยอยออกมาตั้งหลัก รับจ้าง....
เช่าที่ปลูกข้าวกิน...ค่าเช่าเป็นหมื่น ซื้อเป็นแสน
ปัจจัยหลักทุกวันนี้อยู่ที่งานจ้างและรับของแจก
มีก็กิน ซื้อบ้าง เป็นหนี้กันมาก 
บ้างก็อยู่เฉย ๆ ไม่รู้จะทำอะไร รวมทั้งไม่รู้ด้วยว่าจะกินอะไร

ที่รับจ้างเขาคิดวันละ ๒๐๐
แต่ส่วนใหญ่เหมารายปี ปีละ ๕,๐๐๐ บาท
หากขาดงาน เขาหักวันละ ๒๐๐ บาท
กินใช้ทำอะไรเสียหายหักหมดจนมักจะติดลบและตกเป็นหนี้
ที่ฆ่าตัวตายไปก็มีแล้ว

เจ็บไข้ได้ป่วย เราก็ใช้ยาสมุนไพร หรือไม่ก็ไปอนามัย 
มีคนซื้อรถมาให้ไว้คันหนึ่ง ผช.ก็คอยขับให้ แต่น้ำมันต้องช่วยกันออก

หลายคนก็อยู่ไม่ได้ ป่าก็กลับไม่ได้
ย้ายไปบ้านอื่นบ้าง กลับมาใหม่อีกก็มี
ในน่าน ที่ภูฟ้า สมเด็จพระเทพท่านดูแลและพัฒนาขึ้นตามลำดับ กำลังขยับไปที่ห้วยลู่
ส่วนที่แพร่ ห้วยฮ่อม กับ ท่าว้านั้น ข่าวว่ากลายเป็นทาสติดไร่สมบูรณ์แบบ

นี้คือคำเล่าของยุวชนแกนนำรุ่นปัจจุบัน
ที่มี ๒ ครู กศน.กับ ศูนย์เด็กเล็ก ช่วยเป็นพี่เลี้ยงนำประเด็น
ร่วมกับ "หมี" อีกอาสาสมัครของสมัชชาชนเผ่าฯ
และเท่าที่ผมจดจำได้

ซึ่งไม่เท่าภาษาเสื้อผ้า ใบหน้า แววตา และท่าทาง
ที่ซึมซับและรับมา

นี้...มละบรี...พี่น้องเรา ? 
เขาเป็นอยู่กันอย่างนี้ !!!

๙ มิย.๖๐