เพื่อแผ่นดินเกิด

เช่นที่เขาหลัก
ถึงขนาดจ้างและประกวดแบบสุดอลังการร้อยพันล้าน
สุดท้ายทำไว้แต่เพียงขยายถนนและที่จอดรถร้าง ๆ
หวังว่าจะให้กลายเป็น World Destination

รวมทั้งที่บ้านน้ำเค็ม
จำได้ว่าเรือลำใหญ่ที่รอวันผุพังมา ๑๒ ปีกว่านั้น
ถึงกับแย่งกันขอซื้อจากเจ้าของแล้วทิ้งมาถึงทุกวันนี้
ขณะที่ตรงหน้าหาดซึ่งทำอะไรไว้ไม่น้อยนั้น
ในอาคารจัดแสดงกลับเทียบกันไม่ได้กับที่ปากแม่น้ำมุดาแห่งนี้
ที่บ้านพังเสียหาย ๒๐๐ กว่าหลัง กับ ๙ ชีวิตที่สังเวย

เขามีนิทรรศการว่าด้วยสึนามิอย่างที่เห็น ๆ ในทุกที่
แต่ทำไว้อย่างดีและเชื่อมโยงมาถึงถิ่น 
พร้อมสถิติที่เสียหายของท้องถิ่น
โยงให้เห็นถึงศรีลังกาและอินเดียที่คนละฟากสมุทร
รวมทั้งเก็บซากบ้านเก่าที่พังทลายจากแรงคลื่นไว้จำนวนหนึ่ง
ตรงหัวถนน ทำกองเรืออาบไฟเบอร์ไว้อย่างที่ยังดูได้ แม้จะ ๑๒ ปีนี้แล้ว

ในขณะที่ตรงหน้าหาด ที่เห็นเกาะปีนังกับตึกรามเสียดฟ้าที่อีกฟากนั้น

ยังเห็นซากบ้านเรือนริมทะเลที่ถูกคลื่นซัด
และเขาอพยพย้ายเข้าไปให้ลึกในแผ่นดิน
เพื่อความปลอดภัยยิ่งขึ้นอย่างชัดเจน
สอดคล้องกับภาพวาดที่เขาเขียนขึ้น
ให้เห็นกอ่น - ณ ขณะ และ หลัง ... เมื่อวันนั้น

ขออนุญาตยกมือให้ด้วยความนิยมยิ่ง
รวมทั้งอยากเห็นในเมืองไทยของเราบ้างครับ...
ไม่รู้จะมีหวังไหม ?

ถึงตรงนี้ นายโตโต้ที่มาจากหาดใหญ่
และให้บริการพาเราไปถึงทุกที่ที่เราต้องการไป
ชี้บอกว่า 
"นี่ครับหมอ...ที่คนไทยชอบมากันมากที่สุด
เห็นไหมครับ จุดเล็ก ๆ ในกลางทะเลตรงนั้น 
คือเรือสำราญไม่รู้กี่สิบชั้น 
ที่ผลัดกันจอดและวิ่งออกไป ๒ ชม.จนพ้นน่านน้ำ
แล้วเปิดเป็นบ่อนตลอดวัน-ตลอดคืน
จนได้เสียกันจั๋งหนับ ก็ตีกลับมาส่งฝั่ง
ทำอย่างนี้กันทุกวันคืนไม่รู้กี่สิบ ๆ ปีแล้ว
คนไทยนิยมมากันมากครับ
รวมทั้งคณะศึกษาดูงานราชการทั้งหลาย
คุณหมอไม่ไปดูด้วยหรือ ???
ดูอะไรแต่ซากสิ่งปรักหักพังทั้งหลายเหล่านี้ ???"

๒๐ มิย.๖๐