เพื่อแผ่นดินเกิด

ตะกี้ได้รับคำแนะนำสำคัญนี้มาชุดใหญ่ ใช่เลยครับ

แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า ทำไง ? หลายเรื่องจังแล้วเลยครับผม !!!

ก่อนอ่านที่คุณ กรุณาให้แนวคิด

ลองดูเล่มนี้ซิครับ

" ... ผมว่าเป็นวรรณกรรมอะไรสักอย่าง ... "

" ... แล้วทำไมภาพอลังการอย่างนั้น ? ... "

" ... ดูหน้าต้น ... หน้าปลาย ... "

เชิญอ่านครับ แล้วมาร่วมด้วยช่วยกันนะครับ

ผมและพวกเราที่

ทำกันลำพังไม่ได้แน่แล้ว

๘ สค.๖๓ ๑๐๒๒ น.

บ้านบวรรัตน์ ท่าวัง เมืองนคร

เป็นประเด็นปัญหาสำหรับผู้ที่สนใจในเรื่องการทำงานกับท้องถิ่นและอำนาจการรักษาสิ่งของจากส่วนกลางหรือรัฐ

.

ผลแทบจะที่สุดของการให้ท้องถิ่นรักษามรดกวัฒนธรรมไม่ว่าจะเป็นทางวัฒนธรรมหรือทางสังคมของตนเองก็มักจะปรากฎว่า-ถูกขโมย ทั้งจากขโมยโดยอาชีพ หรือขโมยสมัครเล่นที่เพิ่งมาแปลงกายจากผู้มีหน้าที่รักษาของมาเป็นผู้หยิบของไปเสียเอง

.

ผลคือรัฐเอง แม้มีกฎหมายในมือแต่ก็เกรงใจคลื่นแห่งการรักท้องถิ่นที่ต้องการการกระจายอำนาจสู่การปฏิบัติที่ชาวบ้านหรือท้องถิ่นเป็นผู้ดูแลตนเอง

.

ข้อมูลจากการบันทึกสารพัดความรู้ในอดีต ถือเป็นมรดกร่วมที่สำคัญของทั้งท้องถิ่นและของชาติ ต่อไปคงต้องจัดลำดับว่าอะไรสำคัญมากน้อยตามความเร่งด่วนของการสูญหายหรือเสื่อมสภาพเร็ว

.

กรณีประเทศลาว ที่ไม่เหลืออะไรเลยตามวัด อันเนื่องมาจากสำนักฝรั่งเศสฯ ขนเอาไปไว้ที่ฮานอย และอ้างว่าไฟไหม้ไปหมดแล้ว จนปัจจุบัน ประเทศลาวแทบไม่หลงเหลืออะไรให้ศึกษา และว้าเหว่มาก เมื่อจะเริ่มเขียนประวัติศาสตร์ทั้งแบบท้องถิ่นและประวัติศาสตร์ของตนเองให้เพิ่มพูนไปจากที่ฝรั่งทำไว้ให้

.

เราเป็นคนไทยที่ยังไม่เจอสภาพแบบนั้น เราไม่เข้าใจหรอกว่าพวกเขาเศร้าหมองอย่างไร

.

แต่ก็เกือบๆ ร่อมร่ออยู่แล้ว เมื่อมาพบกรณีที่เมืองนครฯ หัวเมืองใหญ่หลังกรุงแตกฯ ที่เก็บหอมรอมริบและสืบธรรมเนียมปฏิบัติการเขียนหนังสือบุดและงานจิตรกรรมไว้ได้มาตลอดตามวัดวาต่างๆ เปรียบกับพื้นที่อื่นๆ เขาพบกันน้อยมาก ส่วนการจัดระบบการจัดเก็บ ทางนี้ก็มักจะเก็บรักษาไว้ตามบ้านที่ให้ถือว่าเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของตระกูลเทียบเท่ากับครูหมอที่ต้องทำพิธีกรรมดูแลรักษา ถือเป็น Totem อย่างหนึ่งในการสืบตระกูลเช่นในสังคมดั้งเดิม ซึ่งในสังคมท้องถิ่นอื่นๆนั้นหาพบได้ยาก ..สิ่งเหล่านี้บ่งบอกถึงความเป็นสังคมที่เคยโครงสร้างชุมชนในระดับผู้ปกครอง วัด และชาวบ้านเชื่อมโยงกันอย่างเหนียวแน่นมาก่อน

.

กรณีนี้เป็นกรณีใหญ่ที่น่าจะนำไปพูดคุยกันในระดับชาติด้วย

.

เพราะต้องแก้ปัญหาไปด้วยกันทั้งในระดับท้องถิ่นและระดับชาติ ที่ไม่ใช่ไปยึดทุกสิ่งอย่างมาแล้วจบเหมือนในอดีต

.

ทุกวันนี้เทคโนโลยีไปไกลแล้ว นั่งถ่ายรูปต่อเล่มใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถ่ายได้หมด แล้วนำไปจัดระบบไฟล์ให้เป็นฐานข้อมูล สามารถเผยแพร่ให้คนทั่วไปเข้าถึงและศึกษาร่วมกันได้หมดแล้ว (นอกจากต้นทางจะหวงเสมือนเป็นของตนผู้เดียว นั่นก็ไม่ต่างไปจากคนที่ซื้อของเก่าไปชมเช้าชมเย็นอยู่เท่านั้น)

.

งานจดหมายเหตุไม่ใช่เรื่องยาก รีบทำเสียก่อนที่คนที่พอจะร่วมสมัยหรือมีความรู้จะหายไปโดยไม่ได้ไปถามหรือไปขอความรู้เพื่อมาวิเคราะห์เนื้อหาในสิ่งเหล่านั้น

.

ถ้าเราคิดไม่ได้ทั้งระบบ เราก็จะทำแบบรีบด่วนกู้ภัย คือเที่ยวไปเก็บรักษาของมาก่อนจะหาย ก่อนสังคมเราจะไม่รู้คุณค่า โดยไม่ได้คำนึงถึงในอนาคตว่าเราจะสืบหรือรักษาอย่างไรเพื่อให้ทันการณ์

.