เพื่อแผ่นดินเกิด

ผมนั้น ตื่นตัวทุกขณะที่น้ำผ่าน
ไม่แพ้เมื่อชาวคีรีวงและกะทูนบอกว่า วันนั้น เมื่อ พย.๒๕๓๑
น้ำทะลักมาคลั่ก ๆ ข้นอย่างกับโคลน
มีทั้งต้นไม้ ก้อนหิน และอาคารบ้านเรือน ไหลคลุกเคล้าเข้ามาประดัง
รวมทั้ง "คน" ด้วย

พระรูปหนึ่งที่คลองดินแดง บอกว่า
"อาตมารู้แต่ว่าประคองตัวอยู่ในน้ำโคลนนั้น ที่หนักมาก
โผย้ายพลิกผันไปมากับหลายท่อนซุงโดยไม่ผืน
จึงไม้ถูกทิ่มแทงหรือกระแทก
แต่หมดสติไม่มีจีวรเหลือกับกาย
นอนหายใจระรวยอยู่ ณ จุดที่น้ำหมดพลัง
ไกลจากวัดออกไปหลายสิบกิโล"

สตรีนางหนึ่ง เล่าด้วยน้ำตารินหลังกราบหลวงพ่อปัญญานันทะ
ที่ผมนิมนต์ลงไปเยี่ยมที่กะทูน บอกว่า
"หนูถูกลูกต่อว่า
ตอนน้ำมาแรงมาก หนูอุ้มลูงสองคน คนละอ้อมแขน
ให้แฟนลงไปขึงเชือกเพื่อพาหนูกับลูกไต่ให้พ้นสายน้ำ
แล้วมีอะไรก็ไม่รู้มาทิ่มท้องที่อยูใต้น้ำ เจ็บแปลบ มีน้ำอุ่น ๆ อาบออกมา
จังหวะฉับพลัน มือก็ตามลงไปลูบทันที
แล้วก็ได้ยินเสียงลูกน้อยในอ้อมแขนนั้น ร้องออกมาว่า 'แม่ทุ่มนุ้ยแล้ว'
'หนูคว้าลูกน้อยนั้นไม่ทันเสียแล้ว หลวงพ่อ...........'
'หนูทิ้งลูกน้อยในอ้อมกอดไปกับสายน้ำ.........'
'ลูกเขาไปแล้ว เราไม่ได้ตั้งใจ เหตุมันเป็นเช่นนั้น อย่างน้อยก็ยังเหลืออีกคนหนึ่งนี่ไง'
ผมยังจำได้ติดหูติดใจ

นายโม่ง ที่คีรีวง บอกผมอย่างนี้
"พอน้ำมา ผมก็ให้เมียดูแลลูก ๒ คนอยู่ที่บ้าน 
ตัวเองออกไปช่วยคนอื่นที่น้ำพะแรง
ที่ไหนได้ ไปไม่ถึงไหน น้ำก็พะมาหลังบ้านเอง
ได้ยินแต่เสียงเมียร้องเรียกว่าพ่อ ช่วยด้วย ๆ
...แต่ว่าผมกลับไปได้ไม่ถึงบ้าน ตัวเองก็เกือบเอาไม่รอด"
"สุดท้าย เมียไหลไปเกยที่หลิ่งวัดหมอ สักสามสี่โลล่างน้ำลงไป
แต่ว่า...หาลูกทั้งสองคนไม่เจอ"

ทุกวันนี้ คนคีรีวงและที่ไหน ๆ ดูเหมือนว่าจะลืมเลือนเรื่องหล่านี้
ลุยป่าเขากันอย่างไม่บันยะบันยัง
เมืองนครบ้านผม มีคำโบราณบอกว่า "ปีโรง น้ำแดง" ให้ระมัดระวัง
ไม่ทราบว่าบ้านอื่นเมืองอื่น เป็นอย่างไรกันบ้าง

หวังว่าจะไม่ลงเอยอย่างนี้ ๆ นะครับ

๒๖ กค.๕๙

https://www.facebook.com/arnon.rodporw/videos/641061499379256/