รอยลูกปัด

วันหนึ่ง นายเอกฝนที่ภูเก็ตบอกว่า อยากให้ไปพบพี่ชัยที่เชียงใหม่
เผื่อพบอะไรที่เข้าข่ายการศึกษารวบรวมของผม ก็เลยบินไป จำไม่ได้ว่าปีไหน

พี่ชัยส่งรถไปรับจากสนามบิน
แล้วพาไปพบกันที่ร้านกาแฟบรรยากาศดีแห่งหนึ่ง
ทำความรู้จัก ดูอัธยาศัยใจคอพบหมดถ้วยกาแฟ
พี่ชัยก็บอกว่า อยากพาไปดูที่บ้าน

ผมตกอกตกใจ เพราะมากมายก่ายกอง
ใส่กล่อง ใส่ลัง ใส่ถัง ใส่ถาด เรี่ยราดกระจัดกระจายเต็มไปทั้งบ้าน
จัดไว้เป็นลัง ๆ ลังละอย่าง
เช่น ขนเม่นจากเขมร ดูเหมือนว่าจะสองสามลัง ๆ ละไม่รู้กี่ร้อยพันอัน
เอาว่าตาลาย ไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหนและจะดูอะไร

ถามว่ามีของภาคใต้ไหม ?
ผมสนใจศึกษารวบรวมแต่ภาคใต้เท่านั้นครับ

พอมี แต่จัดเข้าเส้นไว้เป็นชุด ๆ กำลังถ่ายภาพทำ Catalog 
ซึ่งพอได้ดูก็ไปต่อไม่เป็นเหมือนกัน เพราะว่ามากเกินพิกัด
แต่ไม่เห็นของใต้ที่โดนใจสักเท่าไหร่

จากนั้น ต่อไปดูแกลลอรี่ลูกปัดและเฟอร์นิเจอร์ของพี่ ที่ไหนจำไม่ได้
เรียกว่า "นี่ นักเลงลูกปัดตัวพ่อ แน่แล้ว"

หลังกลับมาบ้าน
พี่ชัยถามตามมาว่า "หมอสนใจจะรับเอาไว้บ้างไหม ?"
ผมตอบว่า "ไม่ไหวละครับพี่ มากมายก่ายกองอย่างนี้ ผมสนใจแต่ภาคใต้ครับ"
"เหมาหมด สามสิบล้านเองหมอ" มีคนบอกกระซิบ ๆ
"โอพระเจ้า ผมขอเก็บเล็กเก็บน้อยอยู่อย่างนี้ดีแล้วครับ" ผมตอบอยู่ในใจ

จากนั้นไม่นาน ดูเหมือน ๑-๒ เดือน
ก็เกิดเหตุยกเค้าลูกปัดพี่ชัยเป็นข่าวเกรียวกราว
ผมถามกลับไป ใครสงสัยผมไหม ? เพราะเพิ่งไปมาพอดี
ข่าวว่า ก็มีคนเปิดประเด็นเช่นกัน แต่หาเบาะแสไม่ได้
ได้แต่ถามกลับมาว่า มีอะไรคล้าย ๆ ที่เคยเห็น ผ่านมาบ้างไหม
ผมได้แต่ตอบว่า หากยังไงก็บอกด้วย เพราะผมก็ไม่แน่ใจอะไรเลย

จนวันนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าของชุดนั้นตอนนี้อยู่ที่ไหน
ถามใคร ๆ ก็บอกว่าไม่เจอะเจอกันเลย ไม่รู้ว่าหายไปไหน

หวังว่าพี่ชัยคนจะตามไปเจอแล้วก็ได้
หรือไม่ พี่ชัยก็ละวางลงเสียเรียบร้อยนานแล้ว

ไปดีนะครับพี่

๑๖ กค.๕๙