การพระศาสนา

การแสดงฤทธิ์เป็นเพียงความสามารถพิเศษหรือผลพิเศษอีกส่วนหนึ่ง ไม่ใช่ผลที่มุ่งหมายของงานนี้ กลับจะเป็นเครื่องกังวลเนิ่นช้า คือต้องฝึกสมาธิชนิดอัปปนาให้ได้ชำนาญแทบทุกอย่างก่อน ซึ่งไม่จำเป็นแก่ผู้มุ่งแสวงหาความพ้นทุกข์โดยถ่ายเดียว การแสดงฤทธิ์ได้ไม่ใช่ความพ้นทุกข์แต่อย่างใด นอกจากจะเป็นเครื่องทำให้คนเลื่อมใส มีประโยชน์ในการแผ่ลัทธิบ้างเท่านั้น เหมาะในยุคที่คนนิยมฤทธิ์ แต่ไม่เหมาะในยุคแห่งบุคคลที่มีมันสมองเดือดพลานอยู่ด้วยการค้นหาเหตุผลเลย

ปัญญาสิกขาที่แท้จริงคือการทำเพื่อเห็นแจ้งความเกิดขึ้นและเสื่อมไป -ความดับ -ความน่ากลัวของสิ่งที่มีธรรมชาติเกิดดับไม่รู้จักสุดสิ้นนั้น ๆ -ความเห็นสิ่งนั้นประกอบด้วยความต่ำทราม -ความเบื่อต่อสิ่งนั้น ที่ตนเคยหลงไหลมาก่อน -ความใคร่จะพ้นไปเสีย -ความหาทางพ้น -ความพบทางพ้น คือการวางเฉยต่อสังขาร แล้วก็มีความความวางเฉยต่อสังขารนั้น ๆ อย่างแรงกล้า จนกำลังจิตทั้งหมดนั้นเตรียมตัวพร้อมที่จะให้ธรรมชาติฝ่ายสูงซึ่งได้สะสมไว้ในสันดานลงมือทำลายธรรมชาติฝ่ายต่ำที่ดองสันดานให้หมดไปโดยควรแก่กำลังจิตและปัญญาที่ได้อบรมขึ้นมากหรือน้อยตามส่วนในขณะนั้นอย่างรุนแรง จึงทำให้รู้สึกคล้ายกับว่ามีอะไรหล่นตูมหรือแตกกระจาย.

ที่มา การปฏิบัติธรรม โดย พุทธทาส ภิกขุ หน้า ๔๖-๔๗

ภาพ วันสบายใจใต้ช่อพวงโกเมนบานบนระเบียงบ้าน แล้วอัญเชิญพระสิงหิงค์จำลองวัดจันกัยันต์กึ่งพุทธกาลพ่อท่านคล้ายเข้าบ้าน

๑๖ สค.๕๙