บัญชาชีวิต

เมื่อวันงานแม่ผมที่วัดธาตุทอง ราว ๆ วันที่ ๑๐ กันยายนปีกลาย หน็อง หรือ "พรชัย ลิ้มอุดมพร" ได้ร่วมกับเพื่อน ๆ แพทย์เชียงใหม่รุ่น ๑๘ ไปเป็นเจ้าภาพงานแม่ แล้วหน็องก็บอกเพื่อน ๆ ว่า "กูเป็นมะเร็งตับอ่อนว่ะ" "เพิ่งได้รู้ อยู่ในระยะลุกลามแล้ว"

จากนั้นเพื่อน ๆ หลายคนก็พากันเป็นห่วง ช่วยกันคนละทางสองทาง ในขณะที่หน็องก็บอกว่าจะทำตัวให้ดีที่สุดเพื่อชีวิตช่วงนี้ที่ดีที่สุดกับลูกและเมียอย่างเต็มที่ กระทั่งวันนัดพบเพื่อนเมื่อ ๒๐ ธค.ที่ผมติดทำบุญ ๑๐๐ วันแม่ หน็องก็ยังไปร่วมพบปะกับเพื่อน ๆ ที่อยุธยา แต่ต้องกลับก่อนเพราะเกิดภาวะลำไส้ตีบตันจากก้อนเนื้อที่งอกใหญ่มากแล้ว

ช้าง บอกว่ามาเยี่ยมจนเห็นว่าน่าจะเป็นเวลาสำหรับหน็องกับลูกเมียให้มาก

นัน บอกว่า พี่หน็องจากไปอย่างงดงามมาก ๆ จากการกำกับยาต่าง ๆ เอง จนวันศุกร์ก็บอกว่า น่าจะพอแล้ว ขอให้งดยาต่าง ๆ ได้แล้ว โดยแพทย์ผู้ทำการรักษาได้พิจารณาแล้วสั่งการ เหลือแต่กลุ่มยาระงับปวดไว้เท่านั้น จากนั้นก็ครองสติอยู่กับลมหายใจเข้าและออกพร้อมหน้าลูกและเมียจนจบชีวิตในวัย ๕๙ ปี ที่เมื่อคืนวันที่ ๓๑ ธค.๕๙ ได้เขียน living will ไว้อย่างเรียบร้อย

พวกเราเพื่อน ๆ เวียนกันมาเรื่อย ๆ ตั้งแต่คืนแรก วันนี้ไปกัน ๖ คน เป็น พชม.๕ คน ภริยา ๑ กับเพียว-เพื่อนทันตะคนหนึ่งของพวกเรา เจอช้างจากอยุธยาอีกคนมากับแจ๋ว

สำหรับผม "หน็อง" เป็นหนึ่งในกัลยาณมิตรชาวใต้จากเตรียมอุดมผู้เฮฮาและซ่าสุด ๆ แล้วหลบไปเข้าป่าที่ดอยจิและเมืองจีนหลัง ๖ ตุลาอยู่ ๕ ปีกว่า จึงกลับมาเรียนจนจบกับรุ่นน้องรุ่น ๒๔ เป็นหมออยู่พัทยา มีลูก ๒ จาก ๒ ภริยา คนโตนายต๊ะของแม่หน่อยเป็นหมอที่ รพ.สมเด็จ ณ ศรีราชา คนเล็ก ตง ตง ของแม่นัน ยังอายุ ๙ ขวบ ดูท่าว่าจะซ่าไม่แพ้พ่อ

ตอนเรียนอยู่นั้น หน็องเคยไปเที่ยวนครกับโก้งและผมอยู่ครั้งหนึ่ง ตอนหน็องเข้าป่า ผมต้องไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่นาสารแทนเพื่อน ๆ กลับจากป่าเคยลงไปเที่ยวนครหนหนึ่ง จึงชวนกันไปเข้าป่าช่องช้าง ตามรูปที่ไปเข้าค่ายและลงเล่นน้ำกัน กับ นายแกะ-เพื่อนโอวีชาวสุราษฎร์อีกคน

สวัสดีนะหน็อง, ลื้อจัดการชีวิตช่วงตายได้อย่างยอดเยี่ยมเลยว่ะ.

๒๖ มค.๖๐