บัญชาชีวิต

แม่ครับ พอไปถึงแล้วทุกคนเจอน้าพา
และรู้ว่าพวกเราเป็นลูกแม่ 
น้า ๆ ทั้งหลายก็เล่ากันเป็นชุด

"น้านี่น่ะ ขี่คอพี่ลีย์เดินไปที่บ้านหลานที่ท่าวัง
แต่ไม่มีใครแล้ว 
ก็เลยเดินต่อกันไปจนถึงวัดพระธาตุโน่น
พอถึงก็ไม่อะไรทั้งนั้น กินกันเลยแหละ"

"เราไปกันเป็นประจำ ที่บ้านแม่
ต้นจำปีต้นนั้นยังจำได้เลย"

"ผมนี่ 
แม่จับใส่เสื้อยันต์แดงแจ๋ นั่งรถเข้าไปในเมือง"

"อะไรกัน ๓ ขวบจำมาเล่าได้เป็นเรื่องเลย
ไอ้เราสิบขวบกว่า พอมีรถมาจอดก็ปีนขึ้นไปเลย
แม่ก็บอกว่าให้เอาเจ้าเสื้อแดงนั่นขึ้นรถด้วย"

"เพิ่งมาอ่านของพี่ลีย์ 
ไม่ยักรู้ว่าพวกเรา ๓ ชายนั่งรถมากัน
แต่พี่ลีย์ พี่ยัณห์กับอี๊ด เดินกันมาทั้ง ๓ สาว"

"นั่นซิ แต้วก็ถามแม่นะว่า แล้วทำไมแม่ไม่นั่งรถมา
แม่ว่าก็แข็งแรงเดินได้ ให้คนอื่น ๆ เขาได้ไปก่อน
ยังช่วยให้คนโน้นคนนี้ได้ขึ้นรถ ภูมิใจด้วย แม่ว่า
แต่แม่ก็บอกเหมือนกันนะว่า... 
นึกว่าจะมีรถมารับอีกเที่ยว"

นี้คือบทสนทนาบนโต๊ะอาหารกลางวัน
ของครอบครัวเสนาณรงค์-บวรรัตนารักษ์ วันนี้
กับ เสนีวงศ์ ณ อยุธยาด้วย
เบื้องหน้าอาลีย์ครับแม่

ใครยังไม่อ่านเรื่องเล่าของคุณหญิงวัลลีย์ วีรปรีย
เรื่องนี้ กลับไปอ่านได้เลยครับ.

๒๑ เมย.๖๐