บัญชาชีวิต

กอดความหวังไว้กับตัว การรักษาไปได้ดีทีเดียวจนมะเร็งลุกลาม มากระดูกสันหลังกระทบระบบประสาทตั้งแต่เอวลงไปนี่ยังนิ่งสนิท ฝันจะเป็นนักเดินทางผู้เป็นมะเร็งอันแข็งแกร่ง การสร้างโครงการหยุดยั้งคนเป็นมะเร็งที่ผมวาดฝันไว้ มันต้องพับไปอีก ถึงขั้นเรึยกว่า ร่างกายไม่ปกติ

ผมนอนไม่หลับยาวนานมาก กลางวันตื่นกลางคืนตื่น แต่ไม่เคยร้องไห้ มันร้องไม่ออก ผมร้องแค่ตอนหันไปมองคนที่รักเราเท่านั้น แต่นั่นก็ไม่เคยมีใครเห็น ความคิดวนเวียนอยู่ที่จะอยู่หรือจะตายแค่นั้น สมองเคยคิดว่าถ้าต้องอยู่ในสภาพช่วยตัวเองไม่ได้ก็ไม่อยากอยู่ต่อแล้ว ไม่ได้เข้มแข็งมากเหมือนตัวหนังสือ

สมองผมสู้กันเอง จะสู้หรือจะถอย ผมเห็นภาพสองแนวทาง คือ งานศพตัวเอง หรือ ตัวผมเองที่นั่งบนรถเข็นด้วยความเฟี้ยวฟ้าว จะลุกเดินได้เหมือนปกติหรือนอนเป็นผักรอแช่น้ำ แต่ผมก็นอนฝันทุกวันก่อนตื่น ในฝันผมเดินได้ทุกครั้งไป

วันหนึ่ง ผมบอกแม่ว่า สู้ไม่ไหวแล้ว แม่ตอบว่า สู้เถอะ อยู่เป็นเพื่อนคุยกับแม่ก็ยังดี

ผมหันไปซ้ายขวายังไงผมก็ไม่ได้อยู่คนเดียว ครอบครัว ญาติ ผู้หญิงที่เคียงข้างกันมา พรรคพวก เพื่อน พี่ น้อง ครูบาอาจารย์ มาเยี่ยมกันเยอะมาก มากกว่าทีคิดไว้ทั้งที่ตอนปกติผมแทบไม่มีเวลาพูดกับใครเลย แล้วจิตใจก็ฟื้นขึ้น

ฟื้นขึ้นแบบราบเรียบ กินอิ่ม นอนได้ ไม่เจ็บไม่ปวด ยังคิดเสมอว่าร่างกายเช่นนี้จะทำอะไรได้บ้าง ตัวหนังสือจะมีคุณค่าพอไหม?

กลายเป็นสารเสพติด ไม่พิมพ์ไดอารี่เหมือนไม่ได้ทำหน้าที่ที่ควรทำ