บัญชาชีวิต

พยายามเดินด้วยการใช้เท้าเลาะไปเรื่อยว่ายังอยู่บนทาง ไม่สะดุดโคนไม้ ไม่มีหญ้าและใบไม้รกมาก มือไม้ก็ป่ายไปรอบด้าน กันกระทบเข้ากับกิ่งก้านหรือต้น ตกร่องบ้าง สะดุดตอกับรากไปเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่เข้าใจว่ามาถูกทิศและทาง แต่ท้ายสุดก็ตกลงไปในร่อง พยายามวนไปเวียนมา กว่าชั่วโมง จนไม่รู้ว่าอยู่ที่ตำแหน่งไหน ทั้ง ๆ ที่ยังแน่ใจว่าน่าจะไม่ไกลจากกุฏิ ปลงใจว่า ปูผ้ารองนั่งทำสมาธิที่ตรงนั้นน่าจะดีที่สุดแล้ว แล้วก็ไม่ปลงได้ ใจบอกว่าลุกไปวนอีกรอบ ต้องแถว ๆ นี้นี่แหละ

รอบนี้ เดินไปประเดี๋ยวเดียว หน้าผากก็กระทบเข้ากับแท่นปูนดังโป๊ก พอเอามือคลำว่าไม่แตก (หน้าผาก) ก็คลำต่อที่แท่นปูน อ้าว นี่มันทางบันไดขึ้นกุฏิเรานี่นา ไม่น่าเชื่อว่ามืดบอดอะไรได้ขนาดนั้น

นั่นคืออีกประสบการณ์ของชีวิตที่เหมือน "บอดสนิท" จริง ๆ 
รู้สึกถึงอาการของเพื่อนที่ตาบอดทั้งหลายได้จับใจ ว่าอย่างนี้นี่เอง

๑๐ มิย.๕๙

ภาพ ป่าบริเวณรายรอบกุฏิหง้วน เศรษฐภักดี ที่ผมเคยหลงเมื่อ ๓๒ ปีก่อน

มีโรงธรรมฝรั่งอยู่ด้านหนึ่ง ด้านหลังมีร่องน้ำเดิมที่ทุกวันนี้แห้งหมดแล้ว ลึกเข้าไปคือบริเวณโรงปั้นหลังเขาพุทธทอง หน้าออกมา เป็นกุฏิหลังน้อย ๆ ที่กระจายอยู่เป็นระยะห่าง ๆ กัน