บัญชาชีวิต

แต่ตอนเช้าที่เขาส่งต้นฉบับออนไลน์ให้โรจน์ ก็รู้เลยว่าเล่มใหญ่เข้าเล่มสลับสับหน้าจนปล่อยไปไม่ได้ โรจน์ให้กลับไปทำมาใหม่โดยให้ส่งเล่ม "ตามรอยธรรมฯ" ไปแปะและผูกริบบิ้นส์ที่โรงพิมพ์โดยจะหาคนไปสมทบกันที่นั่น ซึ่งเต้ยเห็นต่าง ให้โรจน์ตามไปเฝาทำที่โรงพิมพ์ แล้วทยอยส่งมาที่วัดเพื่อจะได้ระดมทำกันใกล้ ๆ จะดีกว่า

โดยคนที่รออยู่ที่วัด น้อง ๆ ที่สวนโมกข์เอาหนังสือชุดที่จะไปแจกที่เมืองนครมาให้ติดสติ๊กเกอร์และจัดชุดผูกริบบิ้นส์แทนได้ครู่เดียวก็เสร็จ มีอาศลย์คอยร้องเพลงเก่า ๆ กล่อมแม่และหลาน ๆ จนเกือบบ่าย ๔ ได้เวลาเคลื่อนแม่สู่เมรุ หนังสือก็ยังไม่มา

หลัง ๔ ดมงไม่นาน โรจน์ก็บรรทุกรถขนมาเอง เกือบ ๕๐๐ เล่ม แล้วพวกเราก็ลุยสามัคคีที่พี่ตั้วว่า "ลง(ที่)แขก" จัดทำบรรจุจนเสร็จในไม่นาน จากนั้นจึงรอ ๆ ๆ จนจะห้าโมงครึ่ง เต้ยก็ประกาศเก็บของไปเมรุ ก็พอดีรถขนอีกเกือบ ๓๐๐ เล่มมาถึง

เท่านั้นเอง ทุกคนก็มะรุมมะตุ้มขนและทำกันอย่างขมีขมันจนเสร็จแบบฉับพลันอย่างภาพที่เห็น ท่ามกลางแขกผู้ใหญ่ ทั้งครอบครัวเสนาณรงค์ สถิรกุล ตลอดจนผู้ว่านิพนธ์ บุญญภัทโรและภริยา คุณประยงค์ ภริยาพลเอกศักดิ์ บุญทระกุล ที่แวะมาคุยอยู่กับน้าพา

ถึงตอนนั้นเรามีหนังสืออยู่ ๗๐๐ กว่าชุด ในขณะที่จัดเก้าอี้ไว้ ๙๐๐ ตัว และแขกทำท่าว่าจะเต็มตอน ๑๘.๐๐ น. เต้ยก็เลยคุยกับชาวสวนโมกข์และเคเคภัทรว่าจะขอให้ค่อยรับหนังสือวันหน้า ก็พอดรถโรงพิมพ์มาถึงอีกรอบ ๒๐๐ กว่าเล่ม ติ่งก็เลยไปเชิญแขกพิเศษมาลงอีกรอบกันที่ศาลาน้อยริมเมรุ หนังสือที่เตรียมไป เหลือกับมาเพียง ๑๐๐ กว่าชุดแบบฉิวเฉียดครับแม่.

เอาเป็นว่า "สามัคคีมีพลัง"
แม้จะไป "ลง(ที่)แขก" ก็ตามครับ.

๑๙ กย.๕๙