บัญชาชีวิต

ส่วนเมื่อวันก่อน หลังลอยอังคารที่ใคร ๆ ก็บอกว่าอิ่มแปล้ กินอาหารเย็นไม่ไหวแล้วนั้น พี่ตาพอขึ้นเรือที่แพปลาก็อดซื้อปูม้านึ่งติดมือมาไม่ไหว ทำเอาทุกคนบอกว่ารู้อย่างนี้ ซื้อกลับมากินกับแม่ที่บ้านกันดีกว่า กำลังกะว่าจะวกกลับไปซื้อ พี่ตั้วที่ตอนแรกก็บอกว่าน้าพาน่าจะเหนื่อย กลับบ้านหาเก็บกินของเหลือกันเถิด เต้ยเลยถามว่า พาพี่น้องไปกินที่ชายเลปากนครไม่ดีกว่าหรือ หลายคนก็บอกว่าดีเหมือนกัน ที่บ้านจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเก็บล้างกันอีก พวกเราก็เลยยกทัพไปที่ท่าน้ำร้านชายเลปากนคร บรรยากาศอย่างที่เห็นในภาพนะครับ ร้านนี้เพิ่งเปิดใหม่กว่าทั้งปากนครซีฟู๊ดส์และตัวทีซีฟูดส์ที่เคยพาแม่ไปนะครับ เขาทำท่านั่งริมคลองตรงปากน้ำพอดี เห็นแพของปราณีหอยทางฝั่งโน้น น้าพาดูผ่อนคลายสบาย ๆ นะครับแม่

ส่วนพี่ ๆ และหลาน ๆ แม่ไม่ต้องห่วง อิ่มแปล้กันทั่วหน้า พี่ตุ้มที่เอ่ยกับเต้ยว่าพี่กินอีกไม่ไหวแล้ววันนี้เมื่อตอนเที่ยง เห็นกินไม่หยุด ทั้งกุ้งปูปลา พี่นิด พี่ดา พี่ตา กระทั่งพี่หงิดก็เถอะครับ บอกว่าทั้งชีวิตไม่เคยกินปูมากเท่านี้มาก่อน

พอกลับมาถึงบ้าน ยังไม่เลิกนะครับ กินมังคุด เงาะ ที่กันไว้ตอนกลางวันและจัดเป็นของใส่บาตรหมดอีกอย่างละลังผลไม้ที่เขาส่งตลาดเลยครับ ทุกคนทำเป็นให้พี่โต พี่ตั๋ง เต้ย ติ่ง สาธิตการปอกแบบที่แม่กับพ่อสอนไว้ กินสบาย ๆ ไม่ต้องปอกเองกันทั้งนั้นครับ ถึงตอนนี้น้าพายิ่งเพลินใหญ่เลยครับ

๓๐ กย.๕๙