บัญชาชีวิต

แรกเห็นภาพนี้เมื่อ ๔๐ ปีก่อนโน้น ใจผมระริกรัว นี่หรือพี่น้องคนไทยด้วยกัน ?
เขาทำได้อย่างไร ? แล้วเขายืนดูกันอย่างนั้นได้ไง ?
จนวันนี้ก็ยังข้องใจว่าใครเป็นใครในภาพนี้ที่ถูกถ่ายและบันทึกไว้ ?
และถึงวันนี้ เขาคิดอย่างไร ?

แล้วเราเองนี้ อย่างไร ? และควรจะอย่างไร ?

ในฐานะที่เป็นเด็กดีที่เพื่อนและพี่ ๆ บอกว่า
"เต้ย เป็นหนึ่งนักเรียนนักศึกษาประชาชนผู้รักความเป็นธรรม
รักชาติรักประชาธิปไตย ยังขาวสะอาด ไม่ต้องไปไหน อยู่ต่อไปในเมืองได้
ตอนนี้ ช่วยตามเก็บหลักฐานหนังสือหนังหาที่แหลมคมของเพื่อน ๆ เอาไปทิ้งทำลายเสีย แล้วก็กลับบ้านก่อนจนกว่ามหาวิทยาลัยเปิดจึงค่อยมาว่ากันใหม่"
โดยต่อมา ผมรับภาระตามไปหาพ่อแม่ของเพื่อนที่หายตัว 
ทั้งในกรุงเทพที่เยาวราช ที่นาสารสุราษฏร์ ที่ราชบุรี ที่แม่สายเชียงราย ฯลฯ
ไปเป็นตัวแทนของเพื่อนที่หนีหาย 
เพื่อเยี่ยมยามพ่อแม่ของเพื่อนให้ได้รับรู้ว่าลูกยังไม่ตาย

เป็นหนึ่งในความยากลำบากใจยิ่งของชีวิตเด็กหนุ่มอายุยังไม่ ๒๐ 
มีทั้งพ่อแม่ที่เข้าใจ-เห็นใจ 
และไม่เข้าใจ-ก่นด่าหาว่าเพราะพวกเราลูกท่านจึงมีชะตาเช่นนั้น

เมื่อครั้งได้รับทุนไอเซ่นฮาวร์ไปเรียนรู้อเมริกา ขณะอายุ ๓๐ กว่า ๆ
ผมแวะไปหาอาจารย์ธงชัย วินิจจะกุล คนนี้ที่เมดิสัน
ถามว่าแล้วทำไมไม่กลับเมืองไทย ?
อาจารย์บอกไว้หลายเหตุและผล

จำได้ว่าผมกลับออกมาแบบบอกไม่ถูก
เจอโรงหนังหน้ามหาวิทยาลัยฉายเรื่องอะไรสักอย่างว่าด้วยทางชีวิต
จึงเข้าไปแวะดูก่อนกลับโรงแรม

แถมได้คุยกับแม้วอพยพจากลาวที่มานั่งขายตุ๊กตาแม้วอยู่ริมถนนถึงชีวิตของเขาที่ข้ามเขาน้ำทะเลหนีสารพัดสิ่งไปถึงนั่น

นั่นซิครับ, ใจคุณว่าอย่างไร ?

๖ ตุลา ๕๙

https://www.facebook.com/BBCThai/videos/1829145907306441/