บัญชาชีวิต

พวกเราได้แต่บ่นแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรได้ เต้ยเคยบอกท่านไว้ว่าหากยังไม่เรี่ยม ก็จะยังไม่มาทำอะไรอีก แต่วันยกหฺมฺรับนี้ไม่มาไม่ได้

ญาติมิตรหลายคนก็เข้ามาถามถึงแม่และงานแม่ มีบางคนยังไม่รู้ด้วยซ้ำ เพราะเราบอกได้ไม่ทั่ว ได้แต่ขอบอกขอบใจในน้ำใจไมตรี ยังมีน้าพาเป็นหลัก

หลังเสร็จพิธีพระ น้าพาก็ออกไปตั้งเปรตที่ริมรั้ววัดด้วยใบร้อย มีเปรตน้อย ๆ มานั่งเฝ้าจะเอาทันที น้าพากับเต้ยต้องบอกว่าอย่าแขบ รอ "เปตพลี" ให้เสร็จก่อน พร้อมกับสำทับว่าวันนี้มาสมมุติเป็นเปรตนะ อย่างเผลอเป็นไปทั้งชีวิตละ เด็กหันหน้ามารับปากว่า "ครับ ๆ" แต่ในใจคิดอะไรเราไม่รู้ได้

กลับขึ้นมาบนลานวัด ครอบครัว "ลิ่มจุฬารัตน์" ญาติเรา ตั้งเปรตกันที่โคนต้นแซะ ในขณะที่ในโรงธรรมก็มีการแบ่งหฺมฺรับกันไปตามอัธยาศัย สมภารเข้ามาบอกว่า "ของอาตมาขอแต่หมากนะโยม"

ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะลงเอยอย่างไร วัดจันที่คุณทวดคุณตาคุณยายและแม่-น้าพาบำรุงกันมา

๖ ตุลาคม ๕๙