เพื่อแผ่นดินเกิด

ณ ค่ำคืนของวันที่ ๕ ตุลาคม ซึ่งบรรยากาศทางกรุงเทพที่ธรรมศาสตร์เต็มไปด้วยความตึงเครียด ในขณะที่เมืองเชียงใหม่ก็ไม่น้อยหน้า ทั้งนวพล ลูกเสือชาวบ้าน และอะไรต่อมิอะไรเข้ามาล้อมพร้อมกับข่าวว่าที่นี่นั่นโน่นกำลังเคลื่อนมาทางโน้นทางนั้น มุ่งหน้าขยี้นักศึกษาที่หน้าศาลากลาง

กระทั่ง ณ เวลาที่จำไม่ได้ พี่จาฯ (จาตุรนต์ ฉายแสง นายกสโมสรนักศึกษา มช.ขณะนั้น) กับแกนนำการชุมนุมที่เชียงใหม่ขึ้นประกาศพร้อมกันบนเวทีว่ามีความจำเป็นฉุกเฉินต้องเลิกการชุมนุมอย่างฉับพลัน ขอให้ทุกคนรีบรุดกลับไปบ้านหรือสถานพำนักที่ปลอดภัยแล้วรอคอยฟังข่าวสถานการณ์ความเคลื่อนไหว โดยได้นำร้องเพลง "วีรชนปฏิวัติ" ที่ฮึกเหิมแซมเศร้าสร้อยสั่งลา

ผมนั้น เลือกไม่กลับสวนดอก ด้วยบอกต่อกันว่าอาจไม่ปลอดภัย แพทย์เชียงใหม่คือเป้าหมายของหลายฝ่าย จึงไปนอนกับโจ-เกลอเจษฎา จิตตภิรมย์ อดีตประธานนักเรียนยุพราชและเป็นหนึ่งในแกนนำของนักศึกษา มช.และชาวเชียงใหม่ในขณะนั้นที่บ้านตรงประตูท่าแพ ในขณะที่เพื่อนหลายคนก็กระจายกันไปตามทาง มารู้อีกครั้งกว่า ๑๐ คน ถึงกับออกเดินทางไกลข้ามประเทศกันเกือบค่อนชีวิต อีกหลายคนก็กลับบ้าน ในขณะที่อีกหลายคนก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เช้าวันนั้นเมื่อ ๔๐ ปีก่อนที่นอนแทบไม่หลับ ผมชวนโจออกมานั่งรถเครื่องฮอนด้าคันเก่งรอบเวียงเชียงใหม่ด้วยใจบอกไม่ถูก ไม่รู้อะไรทั้งนั้นว่าต่อแต่นี้จะอย่างไร ประเทศชาติ บ้านเมือง และตัวเราจะเอายังไง ?

ท่ามกลางข่าวสารที่สารพัดกระแส แต่แน่ ๆ คือ 
นิสิตนักศึกษาประชาชนอย่างเรา ๆ ถูกล้อมปราบเข่นฆ่าอาสัญที่สนามหลวง
แล้วภาพเหล่านี้ก็ค่อย ๆ แพร่กระจายพร้อม ๆ กับใจของเราทั้งหลายที่แทบสลาย
อะไรกันนี่ ประเทศไทย ???

แล้วเราจะเอาอย่างไรดี ?

๔๐ ปีแล้วหรือครับนี่ ?

๖ ตุลา ๕๙