การพระศาสนา

คณะเริ่มด้วยการกินอาหารเช้าที่สวนโมกข์กรุงเทพ แล้วออกเดินทางตรงเวลา ๐๗๐๐ น.มุ่งใต้ แวะขับส่วนเกินรายทาง สลับกับการบอกเล่าว่าแต่ละคนเข้ามาติดข่ายใยบุญแห่งเพลินธรรมนำชมนี้กันอย่างไรบ้าง ส่วนใหญ่ก็มาเที่ยว บ้างก็แวะ "มาเยี่ยว" แล้วเจอดี โดยเฉพาะ มีคนต้นแบบและคณะกัลยาณมิตรคอยหนุนช่วย ก็ "เลยเถิด" กันมาถึงนี่

คณะของเราแวะทานอาหารกลางวันที่บ่อฝ้าย เหนือพระราชวังไกลกังวลนิดนึง ชื่อร้านยังกะของกลุ่มอยู่เย็น บรรยากาศป้ารัตน์บอกว่า จัดเต็มให้พิสูจน์กิเลส ก่อนยุ่งกับการกินที่แก้วเธอสรรหาให้ พวกเราก็พาเพลินกับชิงช้ากลางสนามด้วยการยกให้น้องพิมเป็นคนเล่นเข้ากล้องจากนั้นป้าย่ายายก็แย่งกันใหญ่ โดยหลังอาหารเป็นป้ารัตน์วิ่งตุ๊ก ๆ ไปตามกองก้อนต่าง ๆ แล้ว กระทำสังขารทางกุศลว่า โน่นกองไตรสิขา นั่นกองโพชฌงค์ นี้ม้าอัฏฐังคิกมรรค นั่นชิงช้านิพพาน โห....ป้า...เหลือเชื่อ

จากนั้นเราก็มุ่งต่อไปใต้หาดหัวหิน ก่อนถึงเขาตะเกียบ ทำตัวเป็นธรรมภาคีอพยพ ขนของทุกชิ้นขึ้นห้องประชุม "ชมวิว" โดยอุ้ยให้พี่เต่าต้อนรับร่วมกับผม จากนั้นนายรันทำหน้าที่กระบวนกร ยิงปืน ตบมือ ใจแคบกับเป็ด แล้วแปะวิรัชติวเรื่องเลพินธรรมที่ดี ตามแบบของพระพุทธองค์ที่ท่านเจ้าคุณอาจารย์ปยุต ดึงมาบอกไว้ กับที่ท่าน อ.พุทธทาสแนะนำไว้ ก่อนที่พ่อเอก จะมาบอกว่าจากนี้จะมีระบบไอทีรียิสเตอร์อย่างแม่นยำ ขอแต่ให้ช่วยกันทำเท่านั้น (แน่หละ ไม่ทำก็หมดเลยแหละ)

จากนั้น ถูกแก้วกับพวกวางยา ให้กินข้าวเย็นตอน ๑๗๐๐ น. รวมทั้งที่แปะทั้งหลายกำหนดให้ต้องแบ่งกลุ่มย่อยถกกันเพื่อพร้อมมานำเสนอตอน ๑ ทุ่ม ในขณะที่เรามาถึงหัวหิน นั้นอยู่ริมทะเลที่ชมวิว แต่ทำท่าว่าจะอยู่กันแต่ในห้อง ชาวคณะจึงปฏิวัติด้วยการลงมติว่า ขอกินแล้วไปชมวิว อาบน้ำท่า จากนั้นจึงจะกลับมาแบ่งกลุ่มตอน ๑ ทุ่ม แล้วรีบนำเสนอ โดยผมบอกว่า หากเสนอเร็ว ก็จะได้ไปเดินเล่นที่ตลาดจั๊กจั่นข้าง ๆ ด้วย

พวกเราก็เลยคึกคักลืมวัย ใครเป็นใคร ออกอาการประมาณไหน กรุณาดูด้วยความเคารพกันด้วยนะครับ ที่จับมือถือแขนกัน ๒ คู่นั้นเป็น Success Case ของพวกเรา เพราะมาเพลินธรรมนำชมจนได้คู้ชีวิต แถมลูกน้อยในท้องด้วยแล้ว แต่ขอเรียนให้ทราบว่าทั้ง ๔ มิได้มาเพลินเพื่อสิ่งนี้ดอก แต่ว่าได้ของแถมเลอค่าไปนะครับ

 ตอนท้าย ๆ พี่เต่ากับคุณอุ้ย กลับจากไปกราบพระอาจารย์ดาวเรืองที่เขาสันติว่าพรุ่งนี้จะไปเพลินด้วย กลับมาแบบไม่จัดการเรื่องผ้าผ่อนให้ดี แถมบอกกันว่า เราไม่ลงน้ำนะ

ได้ไง ? พวกเราจะยอมหัวหน้าได้ไง ก็เลยอนุญาตให้เอาของที่อาจเสียหายเมื่อเปียกออกให้หมด ก่อนที่จะถูกโยนทะเลทั้ง ๒ หัวหน้า ส่วนผมนั้น แก้ผ้า เอ้ย ผลัดผ้ากระโดดลงตั้งแต่ต้น หมดปัญหา ในขณะที่ทั้ง ๒ ต้องซักผ้ากันยกใหญ่ ฮ่า ๆ ๆ

พี่เต่ากะอุ้ย ดูรูปแล้วรอเอาคืนกันเองนะครับ

๑๔ มิย.๕๙