การพระศาสนา

พระอริยบุคคล ไม่จำเปนจะต้องมีอาการภายนอกปรากฏว่าน่าเลื่อมใสหรือแสดงฤทธิ์ได้ทุกคนไป เพราะท่านที่คนนอกไม่อาจรู้ได้ว่าท่านเป็นอริยบุคคลก็ยังมีอยู่

เพราะฉะนั้น อย่าพยายามที่จะตัดสินว่าท่านผู้นั้นผู้นี้เป็นอริยบุคคลหรือไม่ เสียเลยจะดีกว่า เพราะเป็นของรู้ไม่ได้สำหรับผู้ที่ต่ำกว่า

แต่ที่ควรและที่จำเป็นที่สุดนั้น คือการแสวงให้รู้ว่าทำอย่างไร ตนจึงจะก้าวขึ้นสู่ความสุขของพระอริยบุคคลหรือเป็นอริยบุคคลได้บ้าง เท่านั้น

ความรู้เรื่องต่าง ๆ อันเกี่ยวกับการเป็นอริยบุคคล เราอาจหาได้จากตำราและผู้ที่ยังไม่เป็นอริยบุคคล เช่นเดียวกับที่เราอาจซื้อขนมปังอย่างดีได้จากร้านที่ผู้ขายทำเองไม่เป็นและไม่เคบรับประทานเลยก็ได้ ข้อสำคัญมันอยู่ที่เราต้องทำการย่อย หรือ digest สิ่งเหล่านั้นให้ละลายออกปรากฏเป็นความจริงขึ้นในตัวเรา

เราจะรู้จริงว่าอริยบุคคลคืออะไรเมื่ออาจที่จะได้ความสุขขั้นอริยบุคคลมาเพื่อตนแล้ว ประโยชน์อะไรที่จะต้องรู้ว่าผู้อื่นเป็นหรือไม่เป็นกันเล่า

ขณะนี้ ควรใช้เวลาเพื่อการก้าวหน้าของตนถ่ายเดียวเสียก่อน ปล่อยให้การทายการเถียง ตกเป็นหน้าที่ของผู้คุยแต่ปากไปพลางจะเหมาะกว่า เป็นเทวดาให้ได้เสียก่อน จึงค่อยรู้ว่าเทวดาคืออะไรแน่ และใครเป็นจริงหรือไม่จริง.

ที่มา การปฏิบัติธรรม โดย พุทธทาส ภิกขุ หน้า ๕๖-๕๗

ภาพ ที่สวนโมกขพลาราม ไชยา เมื่อวันที่ ๒๙ สค.๕๙