บัญชาชีวิต

ตั้งแต่ อ.มด กับ ปูก มารับถึงบ้าน พร้อมด้วยนายอ๊อด
พอถึงวลัยลักษณ์ด้วยทางลัดพิเศษให้ผมได้ย้อนความหลัง
ก็จะให้ผมเข้าห้องรับรอง...ได้งัย ?

ผมก็ขอออกไปเดินเล่นเรื่อย ๆ 
เพื่อระลึกถึงเมื่อ ๒๕ ปีก่อน 
ที่เข้ามาตรงนี้มีแต่ "ป่ากอเหลาะแหละ"
กว่าจะขยับได้แต่ละขั้นละคืบ
จนเกิดเป็นศูนย์บัญชาการแห่งเมืองมหวิทยาลัยวลัยลักษณ์วันนี้

ไม่ทันได้คิดอะไรต่อ 
เพื่อนพ้องน้องนุ่งที่เคยร่วมขับเคลื่อนก่อร่างสร้างมหาวิทยาลัย
ก็เข้ามารุม ทีละหนุบสองหนุบ
ลากไปทางนั้นทีโน้นที
"คุณหมอยังไม่ได้ไปที่หอ้งของพวกเราเลย"
"ครับ ๆ"

พอได้เวล่าไปที่อาคารหอประชุม
พอลงรถ เดินเข้าไปนิดเดียว
"นั่นหมอบัญชาก็มากัน"
"เอา ยังมาช่วยอยู่หล่าวหรือครับ
ช้วยกันมาตั้งแตแรกตั้ง ติดไป แก้ปัญหาที่ดิน"
"นี้ หมอ รอยหัวที่ถูกตียังอยู่เหลย"
"ไหน ๆ"
"ม่ายแล้ว ยังแต่แผลในใจหนอย ๆ เอง"

คือบทสนทากับช่างไฟฟ้าที่มาลุยตัดและติดไปตั้งแต่บุกเบิก
และกับนายตำรวจ ที่ช่วยพวกเราสารพัดตั้งแต่โน้น

ขอบคุณมากครับ
ประทับใจที่สุดตอนหนึ่งห็ตอนนี้
ตามประสาคนแก่ครับ.

๖ ตค.๖๐