วันนี้ที่พวกเราหลายฝ่าย ได้ร่วมกับไทยพีบีเอส จัดงานนี้ขึ้น
โดยจะมีต่อเนื่องทุกวันพฤหัส กระทั่งการออกพระเมรุเดือนตุลา

บ่ายวันนี้เมื่อ ๙ เดือนก่อน คงจะจำกันได้นะครับ
ขอเชิญไปร่วมกันสานต่อ 
"แสงจากพ่อ...สู่ความยั่งยืนยาวนาน
แห่ง ธรรมราชา ที่พระองค์ทรงบำเพ็ญตลอดมา" 
กันนะครับ

๑๓ กค.๖๐

ถุงทำนองนี้ เคยพบและมีขายในตลาดมานานมาก
ในนามของ "ถุงข่า-ขมุ"

ผมขอสรุปเองว่าน่าจะเป็นถุงย่ามของชาติพันธุ์กลุ่มนี้ "ข่า-ขมุ-มละบรี ฯลฯ" 
ที่ถือว่าดึกดำบรรพ์สุด ด้วยการถักเส้นใย ก่อนที่จะรู้จักทอผ้า

ที่ภูฟ้า มีภาพแสดงให้เห็นขั้นตอนตั้งแต่ตัดเถามาเป็นท่อน ๆ แล้วแยกใยบนเปลือกมาผึ่งแห้งแล้วต้มย้อมกับนานาสิ่งให้สีจากธรรมชาติ
ก่อนที่จะควั่นเป็นเส้นเชือกด้วยการม้วนพันบนหน้าแข้ง แล้วจึงถักด้วยมือกับไม้ถักอันน้อย ที่ไม่ได้ถามว่าเรียกอะไร
รวมทั้งชื่อถุงนี้ที่เขามีชื่อเรียก แต่ลืมจดและจำมา

ติ๊กที่ภูฟ้าบอกว่า ยื่นจดทะเบียน GI เรียบร้อยแล้ว 
และกำลังจะส่งเสริมกันอย่างจริงจัง

ผมกับกระรอกและคุณสายจาก สนข.อิศรา 
ได้มาคนละใบจากห้วยหยวก
ทั้ง ๆ ที่ อุ๊ยปา บอกว่า ถุงกะแป๊ดนี้ของผู้หญิง
คนชายใช้ปุ้ม ก็ตามเถิด

หากมีใครเข้าไปช่วยปรับและปรุงแบบ
ก็น่าจะช่วยพี่น้องมละบรีได้ไม่น้อย
ใครอยากได้ ลองไปถามที่ร้านภูฟ้าในสมเด็จพระเทพฯ ดูก็น่าจะมีครับ.

๑๑ มิย.๖๐

ณ ขณะนี้ อาจจะประมาณว่ามีพี่น้องมละบรีอยู่ ๔ รุ่น
หนึ่ง อายุ ๔๐ ขึ้น ที่อยู่ป่ามานานเนิ่น เพิ่งต้องเข้ามาอยู่บ้าน
สอง อายุราว ๆ ๒-๓๐ ที่เกิดกันในป่า แล้วเข้ามาอยู่บ้านนานพอ ๆ กัน
สาม อายุราว ๑-๒๐ ที่เกิดบ้าน แต่ยังไม่ขาดป่า
สี่ ที่เกิดใหม่และน่าจะกลายเป็นชาวบ้านในที่สุด

ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่ามีการประสานจัดการดูแลแก่ลูกหลานของพี่น้องมละบรีอย่างไรบ้าง

วันนี้ได้เรียนถามท่าน อ.หมอเกษม ว่าควรจะอย่างไร ? ได้ข้อคิดมาไม่น้อย แล้วจะค่อย ๆ ครับ

๑๑ มิย.๖๐

เป็นหนังสือที่ระลึกงานพระราชทานเพลิงศพท่านเจ้าคุณม่วง เมื่อวันที่ ๒๐ มิย.๒๔๗๘ ณ เมรุสนามหน้าเมือง ว่าด้วยรายงานการจัดการศึกษา การพระศาสนา และกวีนิพนธ์ ซึ่งมีบทเพลงบอก เรื่องศาลาโกหก หรือ สัจจศาลา สำนวนพระวิเศษอักษรสารท่องจำไว้ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก จากต้นฉบับที่เจ้าคุณแต่งมอบให้ลูกเสือนำโดยขุนชำนาญคดี
เอาไปร้องในคราวชุมนุมลูกเสือแห่งชาติที่กรุงเทพเมื่อ พ.ศ.๒๔๗๐ เพื่อเป็นการคัดค้านฯ

ผมได้ยกตอนต้น ๆ มาเล่าแล้ว ๒ ช่วง นี้คือตอนสุดท้ายที่อยากให้อ่านมาก ๆ ครับ

"ชนต่างด้าวชาวต่างเมือง ไม่รู้เรื่องประถมถิ่น
พูดเล่นลิ้นปลายฝีปาก จึงถลากถลำ
เรียกว่าศาลาโกหก ซึ่งแกล้งยกเอาความระยำ
ตัดถ้อยคำที่เป็นจริง เปลี่ยนออกทิ้งไป
หามีศาลาโกหกไม่ เป็นคำใกล้ โด กับ โก
เมื่อใครโผล่ขึ้นสักคำ ชวนกันซ้ำใหญ่
ถ้า โดหก คือ โกหก อย่างที่นึก จะจารึกไว้ทำไม
เพราะผู้ใหญ่ปกครองถิ่น ใช่ว่ากินทราย
ไม่อาจสร้างซึ่งหลักฐาน ตั้งสำนักงานที่พูดปด
ย่อมเสียยศผู้ครองถิ่น ไม่รู้สิ้นหาย
บุคคลที่ไม่รู้อะไร พูดได้พูดไปตามสบาย
เหมือนแกล้งขยายกองกิเลส ให้ต่างประเทศฟัง
ในสมัยแห่งพระองค์ กรมดำรงสถิตย์ที่
เสนาบดีทราบกิจจะ ตามกิระดัง
ท่านไม่ชอบพระหฤทัย ตามวิสัยที่ด่วนฟัง
เพราะทรงหวังบำรุงประเทศ ไปทุกเขตรคาม
โดยคำ โกหก ลามกมาก แบ่งเป็นภาคของความชั่ว
ไม่ให้กลั้วติดถิ่น ในแผ่นดินสยาม
จึงทรงโปรดเกล้ากรุณา ให้เรียกศาลา สัจจนาม
สมกับความศรีวิไล มีอยู่ในแดน
ทำใหม่หลังคาจารึกหมาย เป็นแผ่นป้ายขึ้นมั่นคง
เพื่อดำรงอยู่ยืนนาน ด้วยกระดานแผ่น
ให้เรียกสัจจศาสา ต่างภาราไม่ดูแคลน
ตรึงป้ายแผ่นถาวรา ติดหลังคาอยู่
ชาวนครศรีธรรมราช เคารพบาทเชื้อพระวงศ์
เพื่อดำรงชนหมู่มาก ทนกระดากหู
หวังเย็นเกล้าทั้งหญิงชาย เหมือนต้องสายสินธู
เป็นเครื่องชูชีพให้ชื่น อยู่ทุกคืนวัน ฯ

ถึงตอนนี้ รบกวนใครช่วยหาภาพที่มีแผ่นป้าย
"สัจจศาลา" ให้ด้วยได้ไหมครับ ?

อีกประการ ท่านเจ้าคุณรูปนี้
คือพระศิริธรรมมุนีที่ ร.๕ ทรงเลื่อมใส นับเป็นสหชาติ ตั้งเป็นผู้อำนวยการศึกษา เจ้าคณะมณฑลนครศรีธรรมราชและปัตตานี
ต่อมาเป็นพระเทพกวี, พระธรรมโกศาจารย์ 
และ พระรัตนธัชมุนี ในที่สุด
นามของท่านเป็นที่มาของสีประจำจังหวัดนครศรีธรรมราช คือ "ม่วง" ที่พ่วงไปอยู่คู่กับ "แสด" ในสีแห่งวลัยลักษณ์ด้วยครับผม.

๓๑ พค.๖๐